IO TOKIO 2020 - WYGRANA POLSKICH SIATKARZY Z KANADĄ I AWANS Z I MIEJSCA W GRUPIE

W swym ostatnim meczu fazy grupowej olimpijskiego turnieju siatkarzy Polska wygrała z Kanadą 3:0. Obie drużyny już wcześniej miały zapewniony awans do ćwierćfinału, a zwycięstwo dało podopiecznym trenera Vitala Heynena pierwsze miejsce w grupie A. Polacy zagrali efektownie i skutecznie, co zwiastuje rosnącą formę mistrzów świata przed fazą pucharową.

Pierwszą pozytywną wiadomość otrzymaliśmy jeszcze przed rozpoczęciem meczu. W wyjściowym składzie pojawił się Michał Kubiak, co oznacza, że kapitan reprezentacji Polski wraca do optymalnej dyspozycji. Polacy od pierwszej akcji narzucili rywalom swój styl gry. Podeszli do tego starcia z koncentracją i prezentowali efektowną siatkówkę. Wilfredo Leon (3:1, 14:7) i Bartosz Kurek (10:6) popisali się punktowymi zagrywkami. Polacy dominowali też w bloku (4–1) i w ataku, pewnie zmierzając po zwycięstwo. Ostatnie punkty tej części meczu wywalczyli Michał Kubiak (24:14) i Kamil Semeniuk (25:15).

Druga odsłona miała bardziej wyrównany przebieg. Po dobrym początku reprezentacji Polski (9:6), do głosu doszli przeciwnicy, którzy złapali punktowy kontakt, a następnie odrobili straty (14:14). Później dwa asy serwisowe Nicholasa Hoaga zmieniły wynik na 14:16. Nerwowe przyjęcie sprawiło, że spadła skuteczność ataku biało-czerwonych. Polacy przegrywali jeszcze przy stanie 19:21, ale kluczowe dla losów tej partii było pojawienie się Leona w polu zagrywki. Dwa asy przyjmującego sprawiły, że Polska prowadziła 22:21. Podopieczni Vitala Heynena wygrali również kolejne akcje. Skuteczna kontra przyniosła piłkę setową, a w ostatniej akcji tej części meczu Polacy zablokowali Hoaga (25:21).

W trzeciej partii, po wyrównanym początku, Polacy popisali się punktową serią i odskoczyli rywalom (11:5). Dobra zagrywka i kapitalna gra blokiem sprawiły, że mistrzowie świata dominowali na boisku (15:6). Jeszcze asem odgryzł się Graham Vigrass (15:8), ale Polacy pewnie zmierzali po zwycięstwo. Po asie serwisowym Jakuba Kochanowskiego różnica wynosiła już dziesięć oczek (18:8). Piłkę meczową wywalczył Semeniuk (24:15), siatkarze spod znaku Klonowego Liścia obronili się w kolejnej akcji, ale efektowny atak Kochanowskiego ze środka zamknął mecz (25:16).

 

Najwięcej punktów w drużynie Mistrzów Świata zdobyli:

Bartosz Kurek (17), Wilfredo Leon (16), Jakub Kochanowski (9) 

Polacy mieli przewagę w ataku, dominowali w bloku (13–4; 5 punktów Kurek, 4 Kochanowski), lepiej też punktowali zagrywką (7–4; 5 punktów Leon).

We wcześniejszych spotkaniach w grupie A podczas olimpijskiego turnieju w Tokio polscy siatkarze przegrali z Iranem 2:3, a pokonała Włochy 3:0, Wenezuelę 3:1 i Japonię 3:0. Zwycięstwo w meczu z Kanadą zapewniło Polakom pierwsze miejsce w grupie A, co oznacza, że w ćwierćfinale zmierzą się z czwartą drużyną grupy B.

Polska – Kanada 3:0 (25:15, 25:21, 25:16)

Polska: Jakub Kochanowski, Michał Kubiak, Fabian Drzyzga, Bartosz Kurek, Wilfredo Leon, Mateusz Bieniek – Paweł Zatorski (libero) oraz Kamil Semeniuk, Grzegorz Łomacz, Aleksander Śliwka, Łukasz Kaczmarek. Trener: Vital Heynen.

Warto było wstać rano i zobaczyć to zwycięstwo.

Brawo chłopaki i gratulacje dla trenera Vitala Heynena, oby tak dalej.

 

TOKIO 2020: MAMY PIERWSZY ZŁOTY MEDAL OLIMPIJSKI

Polska sztafeta mieszana 4x400 m zdobyła złoty medal igrzysk olimpijskich w Tokio! Biało-Czerwoni w finale poprawili rekord Europy czasem 3.09,87. Drugie miejsce zajęli reprezentanci Dominikany, a trzecie Amerykanie.

Polacy biegli w finale w składzie: Karol Zalewski, Natalia Kaczmarek, Justyna Święty-Ersetic i Kajetan Duszyński. Ich czas jest rekordem Starego Kontynentu, a także rekordem olimpijskim.  

Świetnie na ostatnie zmianie zaprezentował się Duszyński, który ruszał na ostatnie 400 m na trzeciej pozycji.

Biało-Czerwoni już w półfinale pokazali, że są niesamowicie mocni. Dariusz Kowaluk, Iga Baumgart-Witan, Małgorzata Hołub-Kowalik i Duszyński czasem 3.10,44 poprawili w piątek rekord Europy. Już wówczas mówili, że przetrwa on tylko 24 godziny, a w finale będzie "gruby medal". Jak powiedzieli, tak zrobili.

Sztafeta mieszana 4x400 m debiutowała w Tokio w programie igrzysk. Polacy zostali więc pierwszymi mistrzami olimpijskimi w tej konkurencji.

RICCHI E POVERI

 

Ricchi E Poveri  (pol. dosł. Bogaci i biedni) – włoski zespół muzyczny wykonujący muzykę pop, założony w 1967 roku w Genui przez Franco Gattiego, Angelę Brambati, Angelo Sotgiuego i Marinę Occhienę. 

Zespół zadebiutował publicznie w 1968 roku występem na festiwalu Cantagiro z piosenką „L'ultimo amore”. Dziesięć lat później grupa reprezentowała Włochy podczas 23. Konkursu Piosenki Eurowizji z utworem „Questo amore”, z którym zajęła 12. miejsce w finale. 

W 1981 roku zespół opuściła Marina Occhiena. Największą popularność grupa zdobyła w latach osiemdziesiątych, w 1985 roku z utworem „Se m'innamoro” zdobyła pierwsze miejsce na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. W 2016 roku zespół opuścił jeden z jego założycieli Franco Gatti. Od tej pory zespół koncertuje w składzie Angela Brambati i Angelo Sotgiu.   

Duet wystąpił w Zakopanem podczas Sylwestra Marzeń 2018/2019. „Ricchi e Poveri” wykonali wówczas cztery piosenki: „Mamma Maria”, „Made in Italy”, „Acapulco” i „Sarà perchè ti Amo”. Podczas wykonywania „Acapulco” koncert osiągnął najwyższą oglądalność – 7,9 mln widzów przed telewizorami.

 

IO TOKIO 2020 - WYGRANA POLSKICH SIATKARZY Z JAPOŃSKIMI SAMURAJAMI

 

 

Tokio 2020. Polscy siatkarze pokazali charakter i wygrali z Japonią. Mamy awans do ćwierćfinału!

Polacy rozegrali kolejny, przedostatni mecz w fazie grupowej igrzysk olimpijskich. Nasi siatkarze rywalizowali z gospodarzami turnieju, czyli Japonią. Mimo wyniku 3:0 nasi przeciwnicy postawili dziś trudne warunki i do ostatniej akcji starcie było bardzo wyrównane.  

Mecz z Japonią był ważny dla polskich siatkarzy nie tylko ze względów prestiżowych, skoro grali z organizatorami igrzysk. Zespół ten zajmował drugie miejsce w naszej grupie i mimo specyficznego stylu gry jawił się jako najtrudniejszy z przeciwników. 

Eksperci zapowiadali, że Japończycy to drużyna, która świetnie broni i rzeczywiście parę razy sprawili w ten sposób problemy podopiecznym Vitala Heynena. Były takie momenty i w pierwszym, i w drugim secie, kiedy nawet po trzy razy z rzędu odpierali nasze ataki i kontrowali. Na szczęście nasi siatkarze byli dziś w dobrej formie. Dobrze atakował przede wszystkim Wilfredo Leon, którego skuteczność w pewnej chwili wynosiła ponad 70 proc. 

W drugim secie potrafili zabłysnąć też inni Biało-Czerwoni. Kochanowskiemu udało się przełamać blok, Nowakowski posłał as serwisowy, nieźle w ofensywie radził sobie Kurek. Później Polacy jakby nieco się rozluźnili, przez co sześć punków przewagi stopniało do zaledwie dwóch. Na szczęście podopieczni Heynena potrafili się spiąć w tym ważnym momencie. Kluczowy okazał się Śliwka, który w końcówce drugiego seta zdobył kilka „oczek”. Tę partię wygraliśmy do 21.

Kolejna część spotkania nie była tak udana dla naszych siatkarzy, którym z czasem zaczęło nieco brakować skuteczności. Zawodnikom Heynena udało się przełamać i zwyciężyć również w trzecim secie, co zakończyło cały mecz (3:0). Kluczowy moment? Wilfredo Leon zdobył 20 punkt za sprawą asa serwisowego, co dało remis. Następnie co prawda Bieniek nie trafił w pole, ale po kolejnej akcji Polacy wyszli na minimalne prowadzenie i nie oddali go już do końca spotkania. 

Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Polaków 3:0. Tym samym biało-czerwoni mogą być już pewni awansu do ćwierćfinału!

  

VOLKSVAGEN POLO II

Volkswagen Polo II został po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany w 1981 roku. 

Samochód był tak naprawdę mocno zmodernizowanym modelem pierwszej generacji, który został wydłużony. Podstawową jednostką napędową pojazdu był benzynowy silnik o pojemności 1.0 l lub 1.3 l. W 1986 roku zaprezentowano usportowioną wersję G40, która wyposażona została w silnik o mocy 116 KM.

W tym samym roku gamę uzupełniono o silnik wysokoprężny o pojemności 1.3 l. 21 maja 1990 roku rozpoczęto montaż samochodu w zakładach IFA (fabryka w Zwickau-Mosel produkująca Trabanty) w NRD. 

W sierpniu 1990 roku pojawił się silnik o pojemności 1.4 l. W październiku tego samego roku auto przeszło gruntowny face lifting. Przemodelowany został przód pojazdu, w którym zastosowano nowe reflektory, zderzak oraz atrapę chłodnicy. Przy okazji odświeżone zostało wnętrze pojazdu oraz paleta silników.

W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1982 model zajął 3. pozycję (za Renault 9 i Oplem Asconą C).

 

IGRZYSKA OLIMPIJSKIE TOKIO 2020 WYGRANA POLSKI Z WENEZUELĄ

 W meczu 3. kolejki grupy A turnieju igrzysk Tokio 2020 Polska wygrała z Wenezuelą 3:1. To drugie zwycięstwo podopiecznych trenera Vitala Heynena, który tym razem postawił w wyjściowym składzie na Łukasza Kaczmarka, Kamila Semeniuka oraz wracającego do zdrowia Michała Kubiaka. Polacy zaliczyli wpadkę w trzecim secie, w którym wyraźnie ulegli rywalom.

Polscy siatkarze byli zdecydowanymi faworytami tej konfrontacji i potwierdzili to na boisku. Rywale jedynie na początku dotrzymywali im kroku. Po asie serwisowym Emersona Rodrigueza było 3:4. Wenezuelczycy wygrali jeszcze następną akcję, ale Polacy błyskawicznie opanowali sytuację. W środkowej części seta mieli już wyraźną przewagę (16:10), później dwa asy dołożył Kamil Semeniuk (20:12). Biało-czerwoni korzystali też z błędów rywali, jeden z nich przyniósł piłkę setową. Premierową partię zakończył punktowy blok Łukasza Kaczmarka (25:16).

W drugiej odsłonie Polacy zaczęli budować przewagę już w pierwszych akcjach (5:1, 9:4). Utrzymywali przewagę w kolejnych akcjach, znów asem popisał się Semeniuk (16:9). Po ataku Mateusza Bieńka ze środka było 19:9, a kilka chwil później środkowy dołożył jeszcze punktową zagrywkę (21:10). Asa zapisał też na koncie Fabian Drzyzga (23:12). Jakub Kochanowski wywalczył piłkę setową i w następnej akcji zamknął seta punktowym blokiem (25:13).

Set numer trzy rozpoczął się od falstartu Polaków. Willner Rivas (2:5) i Edson Valencia (4:7) zaskoczyli ich zagrywkami. Polacy byli zdekoncentrowani, brakowało skuteczności i przy stanie 10:14 trener Vital Heynen po raz pierwszy poprosił o czas. Reprymenda trenera nie przyniosła jednak skutku. Gra biało-czerwonych zupełnie się załamała, co bezlitośnie wykorzystali skuteczni w ataku rywale. W końcówce na boisku pojawił się Bartosz Kurek, który zastąpił słabiej dysponowanego Kaczmarka. Valencia atakiem ze środka wywalczył piłkę setową (17:24), a uderzenie Rodrigueza z prawego skrzydła ustaliło wynik na 18:25.

Taka sytuacja podrażniła polskich siatkarzy i w kolejnej partii zanotowali oni dobry początek. Po asie serwisowym Semeniuka prowadzili 4:2, a w kolejnych akcjach powiększali zaliczkę. Reprezentanci Wenezueli nie potrafili utrzymać jakości gry z trzeciej partii. Polacy pewnie zmierzali po zwycięstwo. Kubiak atakiem po bloku dał piłkę meczową, a w ostatniej akcji tego spotkania Semeniuk popisał się kolejnym w tym meczu asem serwisowym (25:15).

 Najwięcej punktów: Kamil Semeniuk (24), Mateusz Bieniek (14), Jakub Kochanowski (11) – Polska; Ronald Fayola (13), Willner Rivas (11) – Wenezuela. Polacy dominowali w ataku i w polu serwisowym (11–4, 6 asów Semeniuka).

We wcześniejszych meczach turnieju olimpijskiego Polska przegrała 2:3 z Iranem i pokonała 3:0 Włochy. Wenezuela przegrała 0:3 z Japonią i 0:3 z Iranem. Biało-czerwoni w fazie grupowej zmierzą się jeszcze z Japonią i Kanadą.

Polska – Wenezuela 3:1 (25:16, 25:13, 18:25, 25:15).

FORD FOCUS - PIERWSZA GENERACJA

 

Ford Focus – samochód osobowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford od 1998 roku. Od 2018 roku produkowana jest czwarta generacja pojazdu. 

                         PIERWSZA GENERACJA

Ford Focus I został po raz pierwszy zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych w Genewie w 1998 roku. 

Ford Focus I ST 170

W połowie lat 90. XX wieku europejski oddział Forda rozpoczął prace nad nowym, kompaktowym samochodem mającym zastąpić leciwą linię modelową Escort. W czasie zaawansowanej fazy projektowej, samochód oznaczony było kryptonimem CW170. Pierwsze zdjęcia szpiegowskie przedprodukcyjnego prototypu pojawiły się w 1995 roku.

Oficjalna premiera pierwszej generacji Forda Focusa odbyła się w marcu 1998 roku podczas Geneva Motor Show. Samochód był przełomową konstrukcją nie tylko w stosunku do ówczesnej oferty producenta, ale i innych, konkurencyjnych samochodów kompaktowych dzięki stylizacji utrzymanej w nurcie „New Edge Design”. Samochód wyróżniał się licznymi przetłoczeniami, łukami i motywem ostrych kantów.

 

                   Ford Focus I Sedan

Pod kątem technicznym, Ford Focus I charakteryzował się w pełni niezależnym, wielopunktowym, tylnym zawieszeniem z płaskim wahaczem ustalającym, które zostało zoptymalizowane pod kątem precyzyjnego prowadzenia.

Początkowo ofertę nadwoziową tworzył 3 oraz 5-drzwiowy hatchback, z kolei rok później, w 1999 roku ofertę pojazdu wzbogacono także o 4-drzwiowego sedan oraz 5-drzwiowe kombi. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1999 Focus zajął 1. pozycję.

Pierwsza generacja Forda Focusa w wersji europejskiej była samochodem o zasięgu światowym - poza Europą, oferowano go także w Ameryce Południowej, Afryce, Rosji z Azją Centralną, Dalekim Wschodzie oraz Australii i Nowej Zelandii. Na tych dwóch ostatnich rynkach Focus zastąpił lokalną linię modelową Ford Laser.

W 2001 roku Ford Focus pierwszej generacji przeszedł obszerną restylizację. Zmodernizowano m.in. przednie reflektory, w których zintegrowano kierunkowskazy i zamontowano nowe soczewkowe klosze. Ponadto zmieniły się tylne lampy, a także zmodernizowano zderzaki, montując na nich czarne listwy.

        Ford Focus I Kombi   

Zmiany objęły także kabinę pasażerską, w której zmieniono koło kierownicy, układ przyrządów na konsoli środkowej oraz wzory tapicerek. Do listy wyposażenia opcjonalnego dodano m.in. reflektory ksenonowe, nawigację satelitarną oraz zmieniarkę płyt CD. 

Na początku 2002 roku ofertę Focusa poszerzyła usportowiona wersja ST 170. Pod kątem wizualnym zyskała ona listwy nadwozia malowane w kolorze lakieru, siedemnastocalowe alufelgi, reflektory ksenonowe lub biksenonowe z czarnymi wkładami, charakterystyczne halogeny w przednim zderzaku oraz nakładki na progi. 

Wewnątrz zamontowano półskórzane kubełkowe fotele z elektryczną regulacją, fotele RECARO oraz zegary z białymi tarczami. Dodatkowo w ST170 zainstalowano wskaźnik ciśnienia oraz temperatury oleju. Pod kątem technicznym pojawił się z kolei silnik benzynowy o kodowej nazwie Duratec, który powstał przy współpracy z firmą Cosworth. Zmodyfikowała ona głowice: dodano zmienne fazy rozrządu (VCT), zmienną długość kanałów w kolektorze dolotowym i podniesiono stopień sprężania. Z silnika o pojemności 1998 cm³ uzyskano 172 KM i 195 Nm.

ST170 zostało wyposażone w manualną 6 biegową skrzynie biegów Getrag, przy opracowaniu której Ford współpracował z BMW. Obniżone zawieszenie oraz większe hamulce sprawiają, że samochód jeszcze lepiej się prowadzi. ST170 dostępny był w jako 3 i 5 drzwiowy hatchback oraz kombi. Wersja ST170 dostępna była we wszystkich kolorach, jednak topowy i zastrzeżony dla ST170 był niebieski metalic o nazwie Imperial Blue.

 

                                          
                                            Ford Focus I RS

W październiku 2002 roku ofertę Focusa pierwszej generacji zwieńczyła topowa, sportowa odmiana RS. Nadwozie pojazdu zostało optycznie poszerzone poprzez zastosowanie innych zderzaków oraz błotników, pojazd otrzymał nowy wzór alufelg o rozmiarze 18-cali, a także zmodyfikowany układ hamulcowy. Pojazd wyposażony został w turbodoładowany silnik benzynowy o pojemności 1988 cm³, mocy 215 KM i maksymalnym momencie obrotowym o wartości 310 Nm. Powstało tylko 4501 egzemplarzy wersji RS, a produkcja trwała przez rok do listopada 2003 roku.

 

Standardowe wyposażenie pojazdu obejmuje m.in. elektryczne sterowanie szyb przednich, radio, poduszkę powietrzną dla kierowcy, obrotomierz, wspomaganie kierownicy, fotel kierowcy z regulacją wysokości oraz pochylenia, elektroniczny immobiliser, zamek centralny. Opcjonalnie pojazd wyposażyć można było m.in. w elektryczne sterowanie lusterek, elektryczne sterowanie szyb tylnych, klimatyzację, system ABS, system kontroli trakcji, radio z CD, 4 poduszki powietrzne, skórzaną tapicerkę oraz światła przeciwmgłowe, skórzane lub drewniane wstawki, regulację podparcia części lędźwiowej kręgosłupa w fotelu kierowcy, dodatkowe lampki do czytania, elektryczne regulację fotela kierowcy, podgrzewane lusterka zewnętrzne, dysze spryskiwaczy oraz przednią szybę, tempomat, a także w wersjach po liftingu reflektory ksenonowe, poduszkę kolanową dla kierowcy, nawigację satelitarną i zmieniarkę płyt CD.

                                      

 

AYUMI HAMASAKI

 

Ayumi Hamasaki (jap. 浜崎あゆみ lub 濱崎歩 Hamasaki Ayumi; ur. 2 października 1978 w Fukuoce) – japońska piosenkarka muzyki J-pop. W swojej dotychczasowej karierze wydała siedemnaście pełnych albumów, pięć kompilacji, pięćdziesiąt dwa single, dziesięć wideo albumów, siedemdziesiąt dwa teledyski, trzynaście B-side, dwie kolaboracje i dwadzieścia DVD z koncertów. 

O ARTYSTCE 

Ayumi Hamasaki urodziła się w japońskiej prefekturze Fukuoka. Po opuszczeniu rodziny przez ojca, matka Hamasaki ciężko pracowała w celu utrzymania rodziny, więc Ayumi zajmowała się babcia. W dzieciństwie chciała zostać modelką, jednak w przyszłości okaże się, że jest za niska. Poza tym pracowała w banku, przez co bardzo ciężko byłoby jej pogodzić te sprawy.  

Jako nastolatka przeprowadziła się do Tokio. Występowała w serialach i rozmaitych tanich produkcjach filmowych. Tańczyła i śpiewała w klubach nocnych, gdzie została dostrzeżona przez Maxa Matsuurę – jej przyszłego producenta. Zaczęła uczęszczać na lekcje śpiewu. Wyjechała do Nowego Jorku, by tam szlifować talent wokalny. Matsuura zaproponował, by sama napisała teksty, których mogłaby użyć na swojej płycie.

A Song for XX jest oficjalnie debiutanckim albumem piosenkarki.

1 stycznia 2011 roku Ayumi wyszła za austriackiego modela Manuela Schwarza. Ślub odbył się w Las Vegas. 

 

KARIERA 

                                                1995: Nothing from Nothing

Po raz pierwszy szerszej publiczności Ayumi zaprezentowała się wraz z wydaniem singla Nothing from Nothing, pochodzącego z albumu o tej samej nazwie, z gościnnym wystąpieniem Dohzi-T i DJ Bassa pod szyldem Columbii Japan. Samo wydawnictwo nie odniosło sukcesu, co spowodowało, że wytwórnia postanowiła zakończyć współpracę z Hamasaki. 

                                1998–1999: A Song for XX i LOVEppears

Hamasaki zadebiutowała w wytwórni Avex Trax 8 kwietnia 1998 roku wydając swój pierwszy singiel poker face. Płyta znalazła się na #22 miejscu w rankingu Oricon. Drugim singlem wydanym w 1998 roku był singel YOU (znalazł się na #12 pozycji), a następnie single Trust (5 sierpnia), For My Dear... (7 października) i Depend on you (9 grudnia). Każdy z nich osiągał wyższą pozycję od poprzedniego. Piosenki z Depend on you zostały wykorzystane w grze video Thousand Arms. Ayumi wydała swój debiutancki album A Song for XX 1 stycznia 1999 roku, który okazał się sukcesem – sprzedano 1 451 910 kopii płyty. Za swoje osiągnięcia zdobyła Japan Gold Disc Award w kategorii „Najlepszy Nowy Artysta Roku” (ang. „New Artist Of The Year”). Po spektakularnym debiucie wydano pierwszy album remiksowy ayu-mi-x. 

WHATEVER zostało szóstym singlem, zapowiadającym wraz z następnym krążkiem LOVE ~Destiny~, kolejny longplay Hamasaki. Singel A został wydany w sierpniu 1999 roku, został najlepiej sprzedającym się singlem w karierze piosenkarki (sprzedano 1 670 000 egzemplarzy). 10 listopada 1999 wyszedł drugi album Hamasaki LOVEppears, który sprzedał się w ilości 2 562 130. Promowały go również wydane po jego premierze single – appears (10 listopada), kanariya (8 grudnia) i Fly high (9 lutego 2000 roku). Album zaprezentował także zmiany w tekstach piosenkarki. Chociaż teksty LOVEppears nadal dotyczyły samotności, wiele z nich zostało napisane z perspektywy trzeciej osoby. W celu dalszego promowania albumu Hamasaki odbyła swoją pierwszą trasę ayumi hamasaki concert tour 2000 A.   

                                    2000–2002: Duty, I am..., RAINBOW

Poczynając od 26 kwietnia, Ayu wydała tak zwaną „trylogię” – single vogue, Far Away (17 maja) i SEASONS (7 czerwca), zapowiadające nowy album Duty, o bardziej rockowym brzmieniu. Sam longplay stał się najlepiej sprzedającym się albumem w karierze Hamasaki – sprzedano ok. 2,9 mln egzemplarzy. Tego samego dnia (27 sierpnia) wydano singel SURREAL, a 1 listopada AUDIENCE. W 2001 roku ukazała się pierwsza kompilacja – A BEST, z największymi hitami Hamasaki oraz trzema nagranymi piosenkami na nowo w celu ukazania zmian w głosie Ayumi. Jest to do dzisiaj najlepiej sprzedające się wydawnictwo Ayu w Japonii – sprzedano 4 295 353 sztuk. 

 W następnym roku wydano kolejny album I am..., na który składały się w większości piosenki skomponowane przez samą Hamasaki pod pseudonimem „CREA”. Początkowa wizja albumu została zmieniona przez piosenkarkę ze względu na ataki z 11 września. Okładka albumu miała przedstawiać Hamasaki jako „muzę pokoju”. Powstała również piosenka a song is born, dotycząca tychże zamachów, która została singlem śpiewanym w duecie z Keiko Yamadą jako część charytatywnej akcji wytwórni Avex Trax Song Nation. Z powodu zmian premiera albumu przeciągnęła się na styczeń 2002 roku. Singlami pochodzącymi z tego albumu są m.in.: przewodni M (13 grudnia 2000 r.), evolution (31 stycznia 2001), Endless sorrow (16 maja) oraz wydany tylko w Belgii, Hiszpanii i Niemczech pierwszy europejski singel Connected (7 kwietnia 2003 r.). W roku 2002 również dała pierwszy koncert poza granicą Japonii – podczas uroczystości rozdania nagród MTV Asia w Singapurze. Odbyły się również dwie trasy koncertowe promujące album – ayumi hamasaki ARENA TOUR 2002 A i ayumi hamasaki STADIUM TOUR 2002 A. Jeszcze w tym samym roku, 18 grudnia został wydany nowy album RAINBOW, dosyć zróżnicowany muzycznie. Sama Hamasaki rozpoczęła pisanie tekstów z uwzględnieniem partii w języku angielskim, co miało na celu uczynić jej twórczość bardziej dostępną w innych krajach. Album promowały trzy single – Free & Easy (24 kwietnia 2002 r.), H (24 lipca) oraz Voyage (26 września), z krótkim filmem Tsuki ni Shizumu. 

ZDROWIE

Piosenkarka od początku 2008 roku całkowicie nie słyszy na lewe ucho. Artystka już od kilku lat skarżyła się na szumy uszne. Zdiagnozowano u niej chorobę Ménière’a. Na swoim blogu napisała, że jej lewe ucho „już nigdy więcej nie będzie działać”. Choroba ma na ogół charakter postępujący, w jednym z wywiadów powiedziała, że „stara się wykorzystać limit, który pozostał jeszcze jej prawemu uchu”. Mimo problemów zdrowotnych piosenkarka wyznała, że „wciąż chce być piosenkarką i jako profesjonalistka, wypełniać swe powinności”. 25 marca 2009 roku ukazał się jej kolejny album NEXT LEVEL.  

TOKIO 2020. SREBRO WIOŚLARSKIEJ CZWÓRKI KOBIET

 

Polska czwórka podwójna kobiet w finale igrzysk olimpijskich Tokio 2020 wywalczyła pierwszy medal dla Polski! Nasze reprezentantki wpłynęły na metę na drugiej pozycji i wywalczyły srebrne medale.

Od samego początku w finale czwórki podwójnej kobiet w igrzyskach olimpijskich Tokio 2020 na pewne prowadzenie wyszły Chinki i można było mówić, że olimpijskie złoto zaczęło odjeżdżać. Polki w składzie Agnieszka Kobus-Zawojska, Marta Wieliczko, Maria Sajdak, Katarzyna Zillmann początkowo płynęły spokojnie, na półmetku były na czwartej pozycji.

W drugiej części dystansu słabnąć zaczęły Niemki, do ataku przeszły także nasze reprezentantki. Polki mocno finiszowały, na ostatnich 500 metrach nie tylko wyprzedziły Niemki, ale także obroniły się przed atakami Australijek i dopłynęły na drugiej pozycji! Niemki w samej końcówce osłabły i z drugiej pozycji, spadły poza podium. Polki wywalczyły srebrne medale i wywalczyły wicemistrzostwo olimpijskie! Pięć lat wcześniej, w Rio de Janeiro, polska osada czwórki podwójnej kobiet zajęła trzecie miejsce, a w igrzyskach olimpijskich Tokio 2020 wywalczyły srebro.

 

Wyniki czwórki podwójnej kobiet:

Finał A:

1. Chiny (Yunxia Chen, Ling Zhang, Yang Lyu, Xiaotong Cui) - 6:05.13
2. POLSKA (Agnieszka Kobus-Zawojska, Marta Wieliczko, Maria Sajdak, Katarzyna Zillmann) - 6:11.36
3. Australia (Ria Thompson, Rowena Meredith, Harriet Hudson, Caitlin Cronin) - 6:12.08
4. Włochy - 6:13.33
5. Niemcy - 6:13.41
6. Holandia - 6:15.75

 

TITANIC

 

Na pokładzie, nazwanego niezatapialnym, statku było około 2200 osób - pasażerów i załogi. Zginęło 1500 osób i choć nie była to największa katastrofa na morzu, media wykreowały ją na najbardziej znaną. Ostatnio ujawnione fakty rzucają nowe światło na tragedię statku.

Gdy w 1911 roku Titanic majestatycznie spływał z pochylni  prasa całego świata okrzyknęła go, słusznie, mianem największego i najwspanialszego statku pasażerskiego świata i, tym razem już na kredyt, przypisała mu opinię niezatapialnego i całkowicie bezpiecznego – mówił o Titanicu dr Janusz Osica w audycji "Kronika dwóch tysiącleci". - To miał być najświetniejszy klejnot brytyjskiej floty pasażerskiej.

Miał być, bo niestety, jego historia skończyła się tragicznie. W swój dziewiczy rejs z ponad 2 tysiącami osób na pokładzie wypłynął 10 kwietnia 1912 roku.

Titanic był bardzo szybkim, jak na tamte czasy, statkiem, bo płynął z prędkością maksymalną 22 węzłów, czyli ok. 40 km/h. Został zaprojektowany w taki sposób, aby pobić rekord przepłynięcia Atlantyku i zdobyć Błękitną Wstęgę. Dowodził nim bardzo doświadczony kapitan Edward John Smith. Miało być to jego pożegnalny rejs w służbie u tego armatora. Dla Titanica wybrano trasę grożącą zderzeniem z górami lodowymi. Ufano jednak, że tak nowoczesny statek bez problemu zmierzy się z takimi niebezpieczeństwami.

Titanica dzielił od portu w Nowym Jorku jeden dzień podróży. 14 kwietnia o godzinie 23.40 statek zderzył się z górą lodową. Ta wyrwała w jego kadłubie otwór ok. 90 metrów. Przez 2,5 godziny Titanic tonął. Podczas akcji ewakuacyjnej okazało się, że miejsc w szalupach ratunkowych wystarczyło tylko dla połowy przebywających na statku pasażerów.

Na zdjęciu: Szalupa z rozbitkami z Titanica, aut. pasażer statku Carpathia (15 kwietnia 1912), źr. Archiwa Państwowe, Akta Sądów Okręgowych w Stanach Zjednoczonych.

Marynarz pełniący służbę na bocianim gnieździe nie miał lornetki. Górę lodową, która stała się bezpośrednią przyczyną tragedii zobaczył z odległości 400 metrów, kiedy na manewr tak dużym i tak rozpędzonym statkiem było już za późno. - Trudno się spierać, czy rzeczywiście lornetka ta by pomogła, bo z jednej strony przybliża ona obiekty, ale zawęża też pole widzenia - mówił dziennikarz Andrzej Fodorowicz w audycji "Lato z Radiem" z 2013 roku.

Kiedy zauważono górę lodową, kierujący statkiem William Murdoch dokonał nagłego skrętu. Titanic otarł się o górę prawą burtą na tyle delikatnie (jak na ten kaliber statku), że pasażerowie nawet nie poczuli wstrząsów. W tym momencie dały o sobie znać jednak błędy konstrukcyjne, a przede wszystkim słaba jakość materiałów z jakich był wykonany statek. Zderzenie z górą lodową spowodowało zalanie sześciu grodzi. Titanic nie miał szans.

Do wraku Titanica badacze dotarli w 1985 roku. Spoczywa on w okolicach Nowej Fundlandii na głębokości 4 tysięcy metrów. Przedmioty (około 5 tys.), które wydobyto z wraku i zebrano z dna wokół niego, zlicytowano za duże sumy na aukcjach.

IZABELA OLEJNIK

 Izabella Olejnik (ur. 29 listopada 1951 w Łodzi) – polska aktorka filmowa i teatralna, mezzosopran. Znana z Kabareciku Olgi Lipińskiej, z  którym współpracowała od 1979, jako Bellisima.

W 1976 zdała egzamin eksternistyczny dla aktorów dramatu.

GRILLOWANIE NA POLANIE

 2.07.2021 roku w Kaczorowie w Restauracji "NAD POTOKIEM" odbyła się cykliczna impreza integracyjna "GRILLOWANIE NA POLANIE".

Podczas imprezy odbyły się następujące konkurencje:

• Strzelanie do tarczy z karabinu
• Hokej
• Kule - Bule

Po emocjonujących konkursach mogliśmy posilić się smacznymi potrawami przygotowanymi przez obsługę restauracji.

Po zaspokojeniu głodu wszystkie zbędne kalorie zostały spalone na parkiecie podczas tańca, przy muzyce granej przez didżeja. Warto tu wspomnieć, że impreza odbyła się po 1,5 rocznej przerwie.

BOGDAN TADEUSZ GAJKOWSKI (KAPITAN NEMO)

                        BOGDAN TADEUSZ GAJKOWSKI

(ur. 4 maja 1950 w Warszawie) – polski wokalista i kompozytor.

KARIERA

Studiował filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował singlem zawierającym piosenki „Dzieci muzyki” i „Będzie niedziela”, jeszcze pod oryginalnym nazwiskiem. Po jego wydaniu zajął się prowadzeniem zespołu Magiczna Maszyna, pierwszego w Polsce wykonującego muzykę soul. W 1981 roku skomponował utwory „Brylanty” i „Nic naprawdę” na płytę Układy Izabeli Trojanowskiej. Oba nagrania stały się później przebojami.

Już jako Kapitan Nemo wydał singel „Elektroniczna cywilizacja"/"Po co mówić o tym?” w 1983 roku. Nagranie „Elektroniczna cywilizacja” stało się dużym przebojem, docierając do szczytu listy przebojów Programu I Polskiego Radia. Na kolejnym singlu, wydanym rok później, znalazły się piosenki „Słodkie słowo” i „S.O.S. dla planety”. Nagrywane przez Kapitana Nemo piosenki utrzymane były w modnej wówczas na zachodnim rynku stylistyce synth pop, a sam artysta został uznany za prekursora nurtu new romantic w Polsce. Rok 1984 przyniósł największy sukces w jego karierze, kiedy to na wspólnym singlu ukazały się kompozycje „Zimne kino” i „Twoja Lorelei”. Utwory te stały się wielkimi przebojami, zwłaszcza „Twoja Lorelei”, będący sztandarową pozycją w repertuarze Kapitana Nemo.

W 1986 roku nakładem Tonpressu ukazała się pierwsza długogrająca płyta wokalisty, zatytułowana Kapitan Nemo, promowana singlową piosenką „Bar Paradise”. Znalazły się na niej też takie przeboje jak „Wideonarkomania” i „Samotność jest jak bliski brzeg”. Trzy lata później na rynku ukazał się krążek Jeszcze tylko chwila, przyjęty pozytywnie, jak poprzedni, a także jego angielska wersja, In a Little While. Obie płyty wydała wytwórnia Polskie Nagrania „Muza”. Na listach przebojów popularnością cieszyły się wówczas nagrania „Idę wciąż do ciebie” i „Jeszcze tylko chwila”. W 1992 piosenkarz przerwał pracę sceniczną, poświęcając się pisaniu muzyki ilustracyjnej do filmów i reklam. Jedynie w drugiej połowie lat 90. przypomniał o sobie nową piosenką „Jacy delikatni”, a na rynku pojawiła się kompilacja The Best of Kapitan Nemo.

Powrót Kapitana Nemo na scenę nastąpił w roku 2002, kiedy to wydał płytę Wyobraźnia, promowaną singlami „Na co czekasz” i „Zabierasz moje sny”. W przeciwieństwie do muzyki, jaką nagrywał w latach 80., materiał z tego albumu utrzymany był w stylistyce pop-rockowej. Wydawnictwo otrzymało przychylne recenzje. W roku 2005 ukazała się kolejna kompilacja przebojów, a dwa lata później, z okazji 25-lecia działalności artystycznej, Kapitan Nemo wyruszył w trasę koncertową.

DYSKOGRAFIA

1.  1986: Kapitan Nemo.
2.  1989: Jeszcze tylko chwila.
3. 1989: In a Little While.
4. 1992: The Best of Kapitan Nemo.
5. 2002: Wyobraźnia.
6.  2005: The Best – Cywilizacja
7. 2014: Złota kolekcja: Twoja Lorelei

 

 

                            Andrzej Zaucha

(ur. 12 stycznia 1949 w Krakowie, zm. 10 października 1991 tamże) – polski wokalista rhythm-and-bluesowy i jazzowo-popowy, saksofonista altowy i perkusista, a także aktor oraz artysta kabaretowy. Z wykształcenia zecer. Był muzycznym samoukiem. Dokonał licznych nagrań płytowych, do filmów i seriali, m.in. Przybysze z Matplanety i Gumisie, oraz dla archiwum Polskiego Radia. Jego najpopularniejsze piosenki to: „Byłaś serca biciem”, „Baw się lalkami”, „C’est la vie – Paryż z pocztówki”, „Siódmy rok”, „Magia to ja”, „Wymyśliłem Ciebie”, „Smakować świat”, „Jak na lotni”, „Bądź moim natchnieniem”, „O cudzie w tancbudzie”, „Czarny Alibaba” z repertuaru Heleny Majdaniec, „Rozmowa z Jędrkiem” nagrana wspólnie z Andrzejem Sikorowskim oraz „Baby, ach te baby” z repertuaru Eugeniusza Bodo, nagrana wspólnie z Ryszardem Rynkowskim. 

10 października 1991, po występie w spektaklu Pan Twardowski na deskach krakowskiego Teatru STU, Andrzej Zaucha i aktorka Zuzanna Leśniak zostali zastrzeleni przez jej męża, francuskiego reżysera Yves’a Goulais, na parkingu przy ul. Włóczków. Motywem były zazdrość, rozpad małżeństwa i paranoiczne przekonanie jej męża, że to sprawa honoru. 

Andrzej Zaucha i Zuzanna Leśniak byli przyjaciółmi, współpracowali w Teatrze STU, a w opinii znajomych byli parą. Leśniak miała czuć się samotna, zaniedbana przez swojego męża oraz nieszczęśliwa w związku z nim. Andrzej Zaucha prawdopodobnie zmagał się z depresją od śmierci żony, Elżbiety. Jak sam twierdził, planował wziąć ślub z aktorką. Leśniak nie była zdecydowana na rozwód i ponowne zamążpójście. Jej mąż zeznawał później w sądzie, że zachowanie Zuzanny Leśniak było istotnym motywem jego działań. Nie ukrywała romansu z Zauchą, równocześnie unikając deklaracji, z kim chce być. Andrzejowi Zausze mówiła, że weźmie rozwód z mężem, a mężowi, że nie wszystko jeszcze stracone. Jej mąż uznał, że tolerowanie jawnego romansu żony godzi w jego honor i że najlepszym rozwiązaniem jest zabicie Andrzeja Zauchy.

  

 

MICHAŁ JAN ŻEBROWSKI

 

MICHAŁ JAN ŻEBROWSKI

 (ur. 17 czerwca 1972 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, dyrektor Teatru 6. piętro (od 2010).

Rozpoznawalność przyniosły mu następujące filmy:

• "OGNIEM I MIECZEM"
• "PAN TADEUSZ"
• "WIEDŹMIN"
• "STARA BAŚŃ, KIEDY SŁOŃCE BYŁO BOGIEM"
• "PRĘGI"
• "KTO NIGDY NIE ŻYŁ"

 

Urodził się i dorastał w Warszawie jako syn Bożeny Urbańskiej-Żebrowskiej i Tadeusza Żebrowskiego, inżyniera. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 158 im. Jana Kilińskiego w Śródmieściu, gdzie jego najlepszym kolegą był Rafał Trzaskowski. O zawodzie aktorskim marzył od dziecka, uczęszczał na zajęcia szkolnego kółka recytatorskiego i zdobywał czołowe miejsca w konkursach recytatorskich. Ukończył warszawskie XI Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Reja.

 

W 1991 zdał egzamin na Wydział Aktorski warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, którą ukończył w 1995. Na trzecim roku studiów stanął po raz pierwszy przed kamerą w dramacie telewizyjnym Feliksa Falka Samowolka (1993) u boku Roberta Gonery oraz dreszczowcu telewizyjnym Wynajmę pokój... (1993) z Igorem Przegrodzkim i Beatą Ścibakówną. 

 

Jego debiutem scenicznym była rola Jimmy’ego Portera w sztuce Johna Osborne’a Miłość i gniew (1994) w reżyserii Mariusza Benoit na deskach Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera, z którym był związany w latach 1995–1996. Za swój debiut teatralny oraz rolę Posła Parysów w inscenizacji Jana Kochanowskiego Odprawa posłów greckich i występ w przedstawieniu Zbigniewa Herberta Opowiastki o Panu Cogito został uhonorowany nagrodą jury, publiczności i Jana Machulskiego na XIII Łódzkim Przeglądzie Szkół Teatralnych '95.  

Zadebiutował na kinowym ekranie rolą młodego robotnika, który uniesiony emocjonalnym porywem, staje się mimowolnym przywódcą protestu w filmie historycznym Filipa Bajona Poznań 56 (1996). Po gościnnym występie w pięciu odcinkach serialu Sława i chwała (1997), zagrał postać Jana Skrzetuskiego w adaptacji powieści Henryka Sienkiewicza Ogniem i mieczem (1999) w reżyserii Jerzego Hoffmana, za którą otrzymał nominację do nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska.

 

Jego kreacja Tadeusza Soplicy w ekranizacji poematu Adama Mickiewicza Pan Tadeusz (1999) w reżyserii Andrzeja Wajdy przyniosła mu przychylność krytyków, a wydana płyta Zakochany Pan Tadeusz (1999) z dwunastoma fragmentami poematu w jego recytacji zyskała status platynowej płyty. W 2000 otrzymał nagrodę Akademii Telewizyjnej Wiktor, Złotą Odznakę w Złotej Piątce w plebiscycie czytelników „TeleRzeczpospolitej” oraz Złotą Kaczkę. 

 

Za rolę Geralta z Rivii, zwanego również Białym Wilkiem, w filmie fantasy Wiedźmin (2001) był nominowany do nagrody Orła w kategorii najlepsza główna rola męska. Kiedy po Wiedźminie miał dużą nadwagę, przyszedł na Gwardię w Hali Mirowskiej i pod okiem trenera wicemistrza olimpijskiego Pawła Skrzecza zaczął trenować boks.

 

 

 

Odcisk dłoni w Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach. 

BOGDAN ŁYSZKIEWICZ - POLSKI JOHN LENNON

BOGDAN BOLESŁAW ŁYSZKIEWICZ

  

(ur. 3 września 1964, zm. 23 czerwca 2000 w Płońsku) – polski muzyk, gitarzysta, klarnecista, kompozytor i autor tekstów, lider zespołu Chłopcy z Placu Broni.  

 

 

Zadebiutował w 1987 na festiwalu w Jarocinie. Szybko zdobył popularność, a jego zespół – Chłopcy z Placu Broni – stał się ważną grupą muzyczną końca lat 80. Swoją popularność Bogdan Łyszkiewicz ugruntował w pierwszej połowie lat 90., nagrywając bestselerowe albumy O! Ela i Kocham cię. W tym czasie koncertował na największych festiwalach w kraju i wyjeżdżał do USA. W drugiej połowie lat 90. nagrał kolejne albumy, m.in. koncertowy (z udziałem orkiestry filharmonii) w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Miesiąc przed tragiczną śmiercią na rynku ukazał się album pt. Polska, którego muzyk nie zdążył już wypromować. 

 

Zmarł 23 czerwca 2000 wskutek wypadku samochodowego koło miejscowości Rybitwy. Prowadząc samochód Chevrolet Camaro, zderzył się czołowo z innym samochodem. Ciężko ranny został przewieziony do szpitala, gdzie po kilku godzinach zmarł. Został pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie. 

13 czerwca 2009 w Olsztynie koło Częstochowy odbył się Festiwal Muzyczny Pamięci Bogdana Łyszkiewicza. 

 

Jesienią 2011 na rynku ukazała się płyta Odnalezione piosenki z niepublikowanymi do tej pory piosenkami Bogdana Łyszkiewicza w wykonaniu artystów, takich jak Aleksander Klepacz, Muniek Staszczyk, Maciej Balcar, Marek Piekarczyk, Bartek Król, Michał Jelonek, Piotr Kupicha, Andrzej Krzywy,Sztywny Pal Azji, Big Cyc i Golden Life. W tym samym czasie została wydana biografia książkowa muzyka pt. Wolność kocham i rozumiem, nawiązująca tytułem do jednej z najbardziej znanych kompozycji artysty „Kocham wolność”.  

W Nowej Hucie na osiedlu Złotej Jesieni znajduje się ulica jego imienia. 

 

 

Grób Bogdana Łyszkiewicza na cmentarzu Prądnik Czerwony

 

DANIEL DYZMA KOZAKIEWICZ

 

 

 DANIEL DYZMA KOZAKIEWICZ 

    Urodził się 2.06.1970 roku w Warszawie, a więc obecnie ma 51 lat. 

Jest to polski aktor filmowy, fotografik, dziennikarz i podróżnik.

Starsze pokolenie, a może młodsze też? pamięta jego rolę w serialu telewizyjnym "SIEDEM ŻYCZEŃ" emitowanym w latach 1983 - 1984, gdzie u boku Witolda Dębickiego i Izabeli Olejnik wcielił się w postać Darka Tarkowskiego (ich filmowego syna), który uratował życie pewnemu niezwykłemu kotu o imieniu Rademenes. Ten w podzięce co tydzień w środę spełniał jedno życzenie Dariusza, stawiając mu jednak jeden warunek, Dariusz nie mógł nikomu zdradzić, że Rademenes ma czarodziejską moc. Dlatego właśnie tytuł serialu jest SIEDEM ŻYCZEŃ, bo każdy odcinek to jedno życzenie. Polecam każdemu kto jeszcze nie widział tego serialu, aby go obejrzał, bo naprawdę jest świetny.

Warto tu też wspomnieć, że głosu Rademenesowi użyczył scenarzysta serialu, a także autor tekstów piosenek w nim wykonywanych Pan Maciej Zembaty.

Piosenki serialowe wykonywała Wanda Kwietniewska z zespołem Banda i Wanda.

Za realizację serialu odpowiadała Polska Wytwórnia POLTEL z siedzibą w Warszawie.  

MACIEJ ZEMBATY

                                                                                                

           MACIEJ ZEMBATY

(ur. 16 maja 1944 w Tarnowie, zm. 27 czerwca 2011 w Warszawie) – polski poeta, satyryk, scenarzysta, reżyser radiowy, muzyk i tłumacz, głównie poezji Leonarda Cohena. 

Dzieciństwo spędził w Wadowicach, do których, wkrótce po narodzinach, przeniósł się wraz z rodziną.

Pracę magisterską napisał na temat polskiej piosenki i gwary więziennej. Dzięki swym badaniom stał się jednym z pierwszych specjalistów od grypsery. Przez krótki czas studiował również w warszawskiej PWST oraz na wydziale reżyserskim łódzkiej filmówki.

W 1972 we współpracy z Jackiem Janczarskim stworzył radiowe słuchowisko Rodzina Poszepszyńskich, które stało się jedną ze sztandarowych audycji rozrywkowych Polskiego Radia. Tworzone i nadawane było z dłuższymi przerwami przez 25 lat, a jego bohaterowie stali się parodią postaci znanych z innych seriali radiowych takich jak Matysiakowie i W Jezioranach.  

W 1988 nagrał recytowany wstęp do piosenki „Galaktyczny zwiad” grupy Papa Dance. 

Poza tłumaczeniami z angielskiego i własną twórczością, opublikował także kilka przekładów wierszy i piosenek autorów rosyjskich, głównie tzw. pieśni błatnych. Przez wiele lat Zembaty współpracował także z polskimi reżyserami. Zasłynął jako scenarzysta i autor muzyki do kilku filmów, m.in. Około północy (1977), Sam na sam (1977) i serialu telewizyjnego Siedem życzeń (1984). W tym ostatnim użyczył również głosu kotu o imieniu Rademenes.

Zmarł w wyniku zatrzymania akcji serca. 8 lipca 2011 Maciej Zembaty został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera D29-tuje-7)  

BOGINI BAST

 

BASTET - znana też pod nazwą Bast, Boubastis, Pasht, Ubasti, Ba en Aset – w mitologii egipskiej bogini miłości, radości, muzyki, tańca, domowego ogniska, płodności, a także kotów. Wierzono, że Bastet chroni mężczyzn przed chorobami i demonami. Przedstawiana jako kot lub kobieta z głową kota, często ze skarabeuszem na głowie, który był symbolem wschodzącego słońca, gdyż w imieniu Ra walczyła z Apopisem – ucieleśnieniem chaosu, przedstawianego jako wielkiego węża. Przedstawiano ją często z krzyżem Ankh – symbolem życia – i sistrum – uderzanym instrumentem muzycznym, który był jej atrybutem władzy. Była matką Maahesa, według niektórych źródeł, Chonsu – boga Księżyca. Bogini Bastet pojawiła się już w czasach II dynastii, i jej nazwa prawdopodobnie wzięła się od miast kultu Bast (greckie Bubastis). Prawdopodobnie na początku zwierzęciem kultu był lew/lwica. W mitologii greckiej jej odpowiednikiem jest Artemida. Wielu bogów w tamtym okresie miało swoje dwie twarze – dobrą i złą; o ile Bastet kot była usposobieniem dobroci i ochroną, kojarzono ją również z bezwzględną, walczącą Sachmet przedstawianą jako kobieta z głową lwa. Największym ośrodkiem kultu było Bubastis – miasto leżące w XVIII nomie dolnoegipskim, znajdujące się we wschodniej części delty Nilu, dlatego też zwana była „Boginią Wschodu” – w przeciwieństwie do Sachmet, zwanej „Boginią Północy”. Jej kult obejmował też takie miasta jak: Memfis, Heliopolis, Teby, Leontopolis, Herakleopolis.

SZKOŁA MAGII I CZARODZIEJSTWA - CZYLI W ŚWIECIE HARRY'EGO POTTERA

  

O SZKOLE

Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie (ang. Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry) – fikcyjna uczelnia kształcąca młodych czarodziejów, stworzona przez J.K. Rowling na potrzeby serii książek pod tytułem Harry Potter. Szkoła mieści się w zamku o bliżej niesprecyzowanej lokalizacji na terenie Szkocji. Rzekomą inspirację autorki stanowiła szkocka Gordonstoun School.

Nauka w Hogwarcie zastępowała edukację w regularnej szkole. Do Hogwartu przyjmowano wyłącznie osoby przejawiające zdolności magiczne. Dzieci przybywały do uczelni w wieku jedenastu lat, a ich edukacja trwała siedem lat. Każdy rok nauki kończono egzaminami, z których najważniejszymi były pisane w piątej klasie SUM-y oraz zdawane na końcu siódmego roku Owutemy. W Hogwarcie uczono zarówno dzieci czarodziejów, jak i dzieci mugoli, ale tylko z odpowiednimi predyspozycjami magicznymi. 

Do zamku dojeżdżano pociągiem Hogwart Ekspres, który odjeżdżał 1 września z fikcyjnego peronu 9 i ¾, mieszczącego się pomiędzy peronami 9 i 10 londyńskiego dworca King’s Cross.

 

Hogwart to jedna z trzech uczelni (obok Durmstrangu i Beauxbatons) startujących w organizowanym co pięć lat Turnieju Trójmagicznym. W średniowieczu zmagania te cieszyły się ogromną popularnością, zostały jednak zakazane w związku ze zbyt dużą śmiertelnością wśród uczestników.

Za utrzymanie porządku w Hogwarcie odpowiedzialni byli prefekci oraz woźny Argus Filch.

Prefektów wybierano po dwóch z każdego domu – ucznia i uczennicę. Kandydaci na tę funkcję musieli uczęszczać do co najmniej piątej klasy. Osoby, które rozpoczęły siódmy rok nauki, mogły zostać prefektami naczelnymi, mającymi zwierzchność nad pozostałymi. Prefekci, jako jedni z niewielu uczniów, wiedzieli, gdzie znajduje się gabinet dyrektora oraz jakie jest do niego hasło.

W V tomie powieści (Harry Potter i Zakon Feniksa) prefektami Gryffindoru zostali Hermiona Granger i Ron Weasley. W Slytherinie wybrano Dracona Malfoya i Pansy Parkinson, w Hufflepuffie Erniego Macmillana i Hannę Abbot, a w Ravenclawie Anthony’ego Goldsteina i Padmę Patil.  

W filmach o Harrym Potterze w rolę Hermiony wcieliła się Emma Watson, a w polskiej wersji głosu użyczyła jej Joanna Kudelska.

Rolę Rona Weasleya zagrał Rupert Grint, a w polskiej wersji głosu użyczył mu Marcin Łabno. 

PATRYCJA MARKOWSKA Z TATĄ

 

O SOBIE SAMEJ

Nie tak łatwo opisać moją drogę na scenę, bo nie wiem od czego tak naprawdę zacząć. Czy od tego, że w wieku trzech lat zaśpiewałam najbardziej zachrypniętym, dziecięcym głosem "Nie ma wody na pustyni" i całe przedszkole mówiło: "Jaki piękny i zdolny chłopiec". Czy od tego, jak śpiewałam w podstawówce. Po dwóch latach okazało się, że instruktor wyłączał mój mikrofon, gdyż nawet bez niego przebijał się mój specyficzny alt, średnio pasujący do słowiczych głosów koleżanek. Początek liceum to pierwszy zespół.

Odkrywam przyjemność tworzenia, grania na scenie z żywą muzyką. Ale wcale nie jest tak różowo. Walczę z własnymi słabościami. Pewnością siebie staram się zamaskować brak doświadczenia. Lider zespołu to zdolny i bardzo twórczy muzyk, ale nie wierzy w powodzenie zespołu i rozwiązuje go.

Pęka mi serce. Koniec liceum - nadszedł czas, żebym zajęła się śpiewaniem na poważnie. Zbieram zespół. Nie jest łatwo, bo zależy mi na dobrych muzykach, a trzeba ich namówić na miesiące prób i zero koncertów. Mija rok naprawdę twórczej pracy. Powstaje około 20 nowych kompozycji. Podpisuję z Universalem kontrakt na trzy płyty. Manager Perfectu zaprasza nas na trasę przed Perfectem. Gramy kilka koncertów przed kilkunastotysięczną publicznością. To pierwsze takie koncerty, a ja czuję się jak ryba w wodzie. Firma proponuje duet z Marcinem Urbasiem (najlepszym białym biegaczem) z okazji Olimpiady w Sydney. Tomek Lubert pisze melodie, ja tekst. Spotykamy się na próbie, potem w studiu. Kręcimy klip na stadionie (mój pierwszy teledysk). Zdjęcia trwają całą noc - prawdziwa adrenalina. Piosenka staje się przebojem. Po raz pierwszy słyszę swój głos i tekst w radiu (dziwne uczucie - zwierzam się całej Polsce z tego, co czuję).

Wchodzę do studia nagrywać płytę. Wkładam w nią całą wrażliwość, jaką mam. Producentem zostaje Piotrek Łukaszewski. Powstaje nowy skład kapeli. Rodzi się płyta "BĘDĘ SILNA". Na pierwszy singiel zostaje wybrane "Opętanie". Później "Drogi kolego". Tej piosence jest już łatwiej. Piosenka chwyta. Stacje się przekonują.

Gramy koncerty. Na scenie czuję się szczęśliwsza niż gdziekolwiek indziej. Zespół rozumie się bez słów. Ważny koncert - support przed The Cranberries w Spodku. Całe Katowice krzyczą: "Dolores, Dolores". Trema ogromna...

Przychodzi lato. Wychodzi ostatni singiel "Eliksir życia". Kręcimy teledysk pod wodą. To najcięższe warunki, w jakich przyszło mi kiedykolwiek pracować. Przychodzi (już po raz kolejny) propozycja duetu z Tatą. Po raz kolejny chcę odmówić.

Boję się porównań i złośliwości ludzi, ale Tata mówi, że trzeba to zlekceważyć. Ta piosenka to cover duetu Tiny Turner i Dawida Bowie, nagrana na składankę Radia RMF. Kręcimy klip w klubie w Warszawie. Szalejemy całą noc..

 

Opis z oficjalnej strony artystki.

RADEMENES - CZARODZIEJSKI KOT

 

Rademenes to kot, bohater serialu "Siedem życzeń", mówiący ludzkim głosem. Ale nie byle jakim! Z pewnością każdy pamięta ten głęboki, lekko zachrypnięty głos, należący do Macieja Zembatego. Mężczyzna, oprócz użyczenia głosu kotu, był także scenarzystą serialu.

Tutaj muszę się pochwalić, że jestem dumnym posiadaczem wszystkich odcinków serialu :-). Bardzo mi się ten serial podoba, polecam wszystkim, którzy jeszcze go nie widzieli, by go obejrzeli, bo warto. 

WITOLD DĘBICKI

  

WITOLD DĘBICKI

(ur. 3 maja 1943 w Dubnie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.  

Syn Aleksandra Dębickiego, kawalera Orderu Virtuti Militari.

Absolwent PWST w Warszawie (1967). W latach 1989–2010 aktor Teatru Nowego w Poznaniu. Były mąż aktorki, Marii Rybarczyk. 

 

  

 

ENYA

  

 ENYA

właśc. Eithne Patricia Ní Bhraonáin (wym. /'ɛnʲə ni: vri:əna:nʲ/), w uproszczeniu Enya Brennan (ur. 17 maja 1961 w Gaoth Dobhair (Gweedore)) – irlandzka instrumentalistka, kompozytorka i wokalistka. Urodzona i wychowana w rodzinie muzyków, zamieszkałej w irlandzkojęzycznym regionie Gweedore w hrabstwie Donegal na północy Irlandii, Enya rozpoczęła karierę muzyczną w 1980 roku, kiedy to dołączyła do rodzinnego zespołu Clannad, gdzie grała partie klawiszowe. Po nagraniu dwóch albumów, opuściła zespół w 1982 roku za namową swego menadżera i producenta Nicky'ego Ryana, aby kontynuować karierę solową. Od tego momentu Enya rozwijała swój muzyczny styl, oparty na własnych kompozycjach, łączących tradycje muzyczne (wywodzące się z celtyckiej muzyki ludowej, muzyki kościelnej i muzyki klasycznej) z rozwiniętą przez Ryana techniką dźwiękową wielokrotnego nakładania głosu (layering), zainspirowaną efektem Ściany Dźwięku, wymyślonym przez amerykańskiego producenta Phila Spectora. Za oprawę tekstową jej utworów odpowiada irlandzka poetka i tekściarka Roma Ryan, żona Nicky'ego Ryana, która napisała teksty na wszystkie dotychczasowe albumy Enyi, głównie po angielsku i irlandzku, nieraz sięgając do języków rzadszych lub nieistniejących. Dotychczas Enya śpiewała w dziesięciu językach.  

Z powodu wyłącznej współpracy z małżeństwem Ryanów od początku solowej kariery, wokalistka podkreśla w wywiadach, że Enya to tak naprawdę trio: Enya Brennan (kompozycje i wykonanie), Nicky Ryan (dźwięk i produkcja) i Roma Ryan (teksty).

Pierwsze projekty Enyi jako solistki obejmowały muzykę do ścieżki dźwiękowej do filmu The Frog Prince (1984) i serialu dokumentalnego produkcji BBC The Celts z 1987 roku. Materiał z tego drugiego projektu został wydany jako jej debiutancki album, zatytułowany Enya (1987). W tym samym roku Enya podpisała kontrakt z Warner Music UK, który zapewnił jej artystyczną swobodę i minimalną ingerencję ze strony wytwórni. Enya zyskała światową sławę po wydaniu drugiego albumu solowego Watermark (1988), za sprawą międzynarodowego hitu Orinoco Flow. Następnie pojawiły się sprzedające się w milionach sztuk albumy Shepherd Moons (1991), The Memory of Trees (1995) i A Day Without Rain (2000). Sprzedaż pochodzącego z tego ostatniego albumu singla Only Time gwałtownie wzrosła w Stanach Zjednoczonych po jego wykorzystaniu przez media jako tła do reportaży o zamachu na World Trade Center. Po Amarantine (2005) i And Winter Came (2008) Enya zrobiła dłuższą przerwę od muzyki. Po powrocie do studia w 2012 roku, wydała trzy lata później Dark Sky Island (2015).  

Enya znana jest w świecie muzyki z pilnie strzeżonej prywatności, nigdy też nie odbyła solowej trasy koncertowej. Jest najlepiej sprzedającą się solową artystką Irlandii i najlepiej sprzedającą się irlandzką artystką, zaraz po U2. Sprzedała 26,5 miliona albumów w Stanach Zjednoczonych i ponad 80 milionów płyt na całym świecie, co czyni ją jednym z najlepiej sprzedających się i najbogatszych artystów na świecie. A Day Without Rain (2000) pozostaje najlepiej sprzedającym się albumem New Age, z szacowaną liczbą 16 milionów sprzedanych egzemplarzy na całym świecie. Enya zdobyła wiele nagród, w tym siedem World Music Awards oraz cztery nagrody amerykańskiego przemysłu fonograficznego Grammy za najlepszy album New Age. Była nominowana do Oscara i Złotego Globu za utwór May It Be, napisany do filmu Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia (2001). W 2017 roku dwa irlandzkie uniwersytety (National University of Ireland i University of Ulster), w uznaniu zasług i wkładu w rozwój przemysłu muzycznego, nadały jej tytuł doktor honoris causa.

Urodzona w rzymskokatolickiej rodzinie o tradycjach muzycznych jako czwarta z dziewięciorga dzieci. Wokalistka posiada 4 braci i 4 siostry. Jej ojciec Leo Brennan był liderem irlandzkiego showbandu Slieve Foy Band i prowadził restaurację Leo's Tavern w Meenaleck. Matka wokalistki Máire Brennan (z domu Duggan), której przodkowie osiedlili się na Wyspie Tory i mieli odległe hiszpańskie korzenie, była muzykiem amatorem. Grała w zespole swojego męża i uczyła w Gweedore Community School. Dziadek Enyi ze strony matki, Aodh, był dyrektorem szkoły podstawowej w Dore, a jej babcia była tam nauczycielką. Aodh był także założycielem firmy Gweedore Theatre. Enya określiła swoje wychowanie jako „bardzo ciche i szczęśliwe”. W wieku trzech lat wzięła udział w swoim pierwszym konkursie śpiewu na corocznym festiwalu muzycznym Feis Ceoil. Brała udział w pantomimach w Teatrze Gweedore i śpiewała z rodzeństwem w chórze matki w kościele św. Marii w Derrybeg. Nauczyła się języka angielskiego w szkole podstawowej i rozpoczęła lekcje gry na fortepianie w wieku czterech lat. W wieku jedenastu lat dziadek Enyi zapłacił za edukacjęw szkole z internatem w klasztorze w Milfordprowadzonym przez zakonnice zakonu Loreto, gdzie zapoznała się z muzyką klasyczną i sztuką. Enya opuściła szkołę w wieku 17 lat i przez rok studiowała muzykę klasyczną w college'u^, aby zostać nauczycielem gry na fortepianie.

 

  

Znak przed restauracją Leo's Tavern, którą prowadził ojciec artystki

 

W 1997 roku Enya za 2,5 miliona funtów kupiła na aukcji Manderley Castle, wiktoriański dom klasy A w Killiney w hrabstwie Dublin. Dawniej znana jako Victoria and Ayesha Castle, przemianowała zamek po domu z książki Rebecca autorstwa Daphne du Maurier. W 2009 roku, podczas trzyletniej przerwy w muzyce, Enya kupiła dom w południowej Francji.