AL CAPONE

 

Alphonse Gabriel Capone (znany jako Al Capone, Scarface) (ur. 17 stycznia 1899 w Nowym Jorku, zm. 25 stycznia 1947 w Palm Island, Miami) – amerykański gangster pochodzenia włoskiego.

Życiorys

Był czwartym z dziewięciorga rodzeństwa. Jego rodzice byli emigrantami z Neapolu. Ojciec był fryzjerem, a matka pracowała jako szwaczka. Do Ameryki przybyli w 1894 roku i osiedlili się w Navy Yard, jednej z części Brooklynu. Kiedy Al miał czternaście lat, przeprowadzili się do Park Slope, także w obrębie Brooklynu. Tam poznał Mae Josephine Coughlin (z pochodzenia Irlandkę), z którą ożenił się kilka lat później. Al Capone został wyrzucony ze szkoły w szóstej klasie po tym, jak uderzył nauczycielkę (został spoliczkowany przez nią i jej oddał). Od tego czasu imał się różnych zajęć, pracował m.in. w sklepie ze słodyczami i w kręgielni.

                    Młody Al Capone i jego matka, Teresina

Capone wcześnie rozpoczął działalność przestępczą. Jako nastolatek należał do dwóch gangów: Brooklyn Rippers oraz Forty Thieves Juniors. Później przystąpił do jednego z największych gangów – Five Points Gang, na którego czele stał Frankie Yale. Początkowo Capone pracował jako barman i ochroniarz w jednym z lokali Yale’a. Właśnie w tym okresie zaczęto na niego wołać „Scarface” (w swobodnym tłumaczeniu: Człowiek z blizną), co było spowodowane tym, że podczas bójki w barze, Frank Galuccio złapał nóż i pociął twarz Capone w trzech miejscach. Umiejętność posługiwania się nożem da mu w przyszłości posadę ochroniarza Ala.

30 grudnia 1918 ożenił się z Mae Josephine Coughlin. Krótko przed ślubem urodził im się syn Albert Francis „Sonny” Capone. Niedługo po ślubie para przeprowadziła się do Amityville na Long Island.

Capone cały czas pracował dla Yale’a. Przed przeprowadzką do Chicago prawdopodobnie dokonał co najmniej dwóch zabójstw. Z Nowego Jorku uciekł, aby uniknąć zemsty Williama Lovetta, szefa irlandzkiego gangu White Hand Gang. Ścigał on Capone za zranienie jednego z jego podwładnych. Capone był już wcześniej znany w Chicago, został tam bowiem poprzednio wysłany przez Yale’a, aby pomóc Jamesowi Colosimo w usunięciu grupy Black Hand, zajmującej się wymuszeniami i ściąganiem haraczy. Capone zaczął pracować dla Colosimo, a jego bezpośrednim przełożonym został Johnny Torrio, także pochodzący z Brooklynu.

Torrio szybko poznał się na talentach Capone i powierzył mu prowadzenie restauracji Four Deuces. Capone był też odpowiedzialny za dużą część rynku przestępczego w Chicago, związanego z prostytucją i przemytem alkoholu (w USA panowała wówczas prohibicja). Po śmierci Colosimo (został zamordowany we foyer swojego własnego klubu nocnego 11 maja 1920) Torrio został najbardziej wpływowym bossem w Chicago i uczynił Capone swoją prawą ręką.

W tym czasie Capone wraz z rodziną na dobre osiedli w Chicago i zamieszkali w dzielnicy South Side, w bungalowie z czerwonej cegły, który stał się pierwszym i głównym centrum dowodzenia Capone w przestępczym biznesie.

Przenosiny do Cicero

W maju 1923 po tym, jak wybory na burmistrza Chicago wygrał William Emmett Dever, władze podjęły bardziej zdecydowane działania przeciwko działalności przestępczej na terenie miasta. Capone musiał przenieść swoją kwaterę poza granice Chicago, do Cicero. Postanowił też opanować władze miasteczka. W 1924 roku odbyły się tam wybory na stanowisko burmistrza miasta. Kandydat popierany przez Capone wygrał z ogromną przewagą, głównie dzięki zastraszaniu wyborców. Kilka tygodni później nowy burmistrz niespodziewanie oświadczył, że wygoni gangstera z miasta. Capone spotkał się z nim i osobiście znokautował go na schodach prowadzących do ratusza.

Upadek

Capone prowadził swoje interesy poprzez podstawionych ludzi. Nawet prawo własności swojego domu przepisał wyłącznie na żonę. Jednocześnie publicznie obnosił się ze swoją fortuną. Władze federalne, nie mogąc udowodnić mu innych przestępstw, oskarżyły go więc o unikanie płacenia podatków.

Capone ścigany był przez agenta federalnego, Eliota Nessa, i utworzoną przez niego grupę jedenastu agentów, z powodu nieprzekupności zwanych Nietykalnymi. Ujawniono również źródła nielegalnych dochodów Capone, a następnie oskarżono go o niepłacenie z tego tytułu podatków.

ELIOT NESS

Jego proces odbył się w 1931 roku. Został uznany za winnego pięciu z dwudziestu dwóch zarzutów dotyczących unikania płacenia podatków. Sąd skazał go w sumie na jedenaście lat pozbawienia wolności. Musiał też zapłacić 80 tysięcy dolarów grzywny i kosztów procesu.

Więzienie

W maju 1932 został wysłany do Atlanty, do ciężkiego więzienia federalnego, w którym jednak uzyskał dla siebie pewne przywileje. Później został przeniesiony do Alcatraz, gdzie nie mógł liczyć na specjalne traktowanie. Capone był też odcięty od kontaktów ze światem zewnętrznym. Z tego powodu, a także z powodu zniesienia prohibicji, jego imperium zaczęło podupadać.

Od początku pobytu w Alcatraz Capone miał wielu wrogów wśród współwięźniów, głównie z powodu nierespektowania więziennych zwyczajów i odmowy udziału w buntach. Był często nękany, próbowano go nawet kilka razy zabić. Ostatni rok odbywania kary spędził w więziennym szpitalu, głównie z powodu syfilisu, którego nabawił się w młodości, a także psychicznego wyczerpania. Opuścił Alcatraz 6 stycznia 1939 i został umieszczony w więzieniu o złagodzonym rygorze w Kalifornii. 16 listopada 1939 został zwolniony z więzienia i powrócił do swojego domu w Palm Island na Florydzie.

Psychiczny upadek i śmierć

W ciągu kilku lat pobytu w więzieniu wpływy Capone w światku przestępczym gwałtownie spadły. Podupadły także jego interesy. Al stracił na wadze, jego zdrowie fizyczne i psychiczne uległo znacznemu pogorszeniu, przede wszystkim z powodu demencji. Dolegliwości, na które cierpiał – postępujące problemy z pamięcią, logicznym rozumowaniem, wysławianiem się oraz kontrolowaniem emocji – są typowymi objawami trzeciego stadium syfilisu

21 stycznia 1947 Capone doznał udaru mózgu. Trzy dni później zachorował na zapalenie płuc. Zmarł 25 stycznia 1947. Został pochowany na cmentarzu Mount Olivet w Chicago, między grobami swojego ojca i brata. W marcu 1950 roku szczątki wszystkich trzech osób zostały przeniesione na cmentarz Mount Carmel w Hillside, leżącym na zachód od Chicago.

Grób Ala Capone

RONALD WILSON REAGAN

 Ronald Wilson Reagan (ur. 6 lutego 1911 w Tampico, zm. 5 czerwca 2004 w Los Angeles) – amerykański polityk i aktor, 40. prezydent Stanów Zjednoczonych oraz 33. gubernator Kalifornii. Jako przywódca USA udzielił znaczącej pomocy ruchom antykomunistycznym, w tym działającej w Polsce „Solidarności”. W czasie jego prezydentury przeprowadzone zostały reformy w polityce gospodarczej (tzw. reaganomika) o założeniach wywodzących się z ekonomii podaży.

Po ukończeniu studiów w 1932 pracował jako radiowy komentator sportowy. Od 1937 trudnił się aktorstwem filmowym w Hollywood, był aktywnym członkiem aktorskiego związku zawodowego. Na początku lat 60. wstąpił do Partii Republikańskiej, z jej nominacji sprawował urząd gubernatora Kalifornii (1966–1974), a następnie prezydenta USA (1981–1989). Od początku lat dziewięćdziesiątych cierpiał na chorobę Alzheimera i nie brał udziału w życiu publicznym.

Dzieciństwo i młodość

Ronald Reagan urodził się 6 lutego 1911 w Tampico, jako syn sprzedawcy butów Johna Reagana i jego żony Nellie. W 1920 rodzina przeniosła się do Dixon, gdzie Ronald uczęszczał do szkół. W szkole średniej występował w kółku teatralnym. W 1928 wstąpił do Eureka College, gdzie był przewodniczącym organizacji studenckiej i kapitanem drużyny pływackiej. Po ukończeniu szkoły pracował jako radiowy komentator sportowy w Davenport i Des Moines.

Kariera aktorska

W 1937, przebywając w Kalifornii, otrzymał angaż do filmu Miłość w eterze. Postanowił wówczas pozostać w Hollywood, ponieważ aktorstwo było jego wymarzonym zawodem. Zagrał łącznie w ponad 50 filmach. Najsłynniejsze z nich to: King’s Row, Mroczne zwycięstwo, Brother Rat, Knute Rockne All American, Bedtime for Bonzo, Zabójcy i Hellcats of the Navy. W 1938 roku przystąpił do stowarzyszenia aktorskiego Screen Actor Guild, której został przewodniczącym dziewięć lat później. W czasie II wojny światowej nagrywał filmy instruktażowe dla wojska. W połowie lat 50. skupił się na pracy w telewizji, m.in. podpisując kontrakt z General Electric na regularne prowadzenie półgodzinnego programu.

Kariera polityczna

W latach 30. był zwolennikiem polityki Nowego Ładu Franklina Delano Roosevelta i Partii Demokratycznej[2]. W 1948 roku poparł Harry’ego Trumana w wyborach prezydenckich, a dwa lata później Helen Gahagan Douglas z Kalifornii w wyborach do Senatu. Jego poglądy ewoluowały z czasem i w 1952 i 1956 roku organizował przedsięwzięcie „Demokraci na rzecz Eisenhowera”, mające na celu wybór Dwighta Eisenhowera na prezydenta. W 1960 agitował za Richardem Nixonem, a dwa lata później opuścił demokratów i zapisał się do Partii Republikańskiej. Dzięki jego działalności w kampanii Barry’ego Goldwatera w 1964 roku zyskał sympatię bossów partyjnych. Dzięki temu dwa lata później wystartował w wyborach na urząd gubernatora Kalifornii. Jego głównym kontrkandydatem był urzędujący gubernator Pat Brown. Reagan uzyskał wówczas 57,6% poparcia, wobec 42,3% dla Browna.

Jako gubernator kładł nacisk na cięcia budżetowe, zmniejszenie podatków i samoograniczanie się władzy. Obciął wydatki na oświatę i szkolnictwo wyższe, przeciw czemu protestował Clark Kerr, rektor Uniwersytetu Kalifornijskiego. Wobec tego Reagan zwolnił Kerra ze stanowiska, podnosząc opłaty za naukę. Cięcia objęły także opiekę społeczną, jednak w wyniku nacisków gubernator musiał pójść na kompromisy i wprowadzić lżejsze reformy od zapowiadanych. Sprzeciwiał się zniesieniu kary śmierci, jednak na tym polu także poniósł porażkę. Jego działania miały na celu także ograniczenie wzrostu biurokracji – przez cały okres jego urzędowania zatrudnienie utrzymało się na poziomie 103 tysięcy osób. Obniżył podatki od nieruchomości, podwyższając podatki dochodowe, a także zaostrzył kryteria kwalifikacji do świadczeń społecznych, przez co liczba osób je otrzymujących spadła. W 1972 roku ubiegał się o drugą kadencję gubernatorską, co udało mu się osiągnąć po pokonaniu Jesse’ego Unrucha. Cztery lata później postanowił nie kandydować po raz trzeci, tylko wystartować w wyborach prezydenckich. O nominację Partii Republikańskiej musiał walczyć z urzędującym prezydentem Geraldem Fordem. Nie udało mu się jednak przekonać delegatów partyjnych i nominację otrzymał Ford.

Emerytura i śmierć

Po opuszczeniu Białego Domu Reaganowie przenieśli się do Kalifornii[31]. Na emeryturze były prezydent zajmował się wygłaszaniem wykładów i pisaniem pamiętników[31]. Czasami udawał się w podróże, m.in. do Japonii w 1989 i do Polski rok później[31]. Jesienią 1991 odbyło się uroczyste otwarcie Biblioteki Prezydenckiej w Simi Valley[31]. W czasach administracji George’a Busha udzielał rad prezydentowi, natomiast krytykował gabinet Billa Clintona[31]. Od czasu zachorowania na Alzheimera rzadziej udzielał się publicznie[32]. Zmarł 5 czerwca 2004 w Los Angeles, w wyniku zapalenia płuc[33]. Pogrzeb odbył się 11 czerwca, a uczestniczyli w nim m.in. prezydenci USA George W. Bush, George H.W. Bush, Gerald Ford, Jimmy Carter i Bill Clinton, premierzy Wielkiej Brytanii Margaret Thatcher i Tony Blair, były prezydent Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow, były prezydent Polski Lech Wałęsa, były premier Kanady Brian Mulroney, premier Włoch Silvio Berlusconi i kanclerz Niemiec Gerhard Schröder.

JĘZYK MIGOWY - JAK POWSTAŁ

 Język migowy – język naturalny służący do porozumiewania się bez używania narządu słuchu, zazwyczaj przez same osoby głuche lub osoby słyszące z osobami głuchymi.

Języki migowe są językami wizualno-przestrzennymi nabytymi drogą naturalnej akwizycji przez głuche dzieci od głuchych rodziców. Pierwszą wersją pisaną języków migowych był opracowany w roku 1825 roku system Bébiana. W roku 1974 opracowano najbardziej popularną formę zapisu – Sign Writing.

Na całym świecie używa się około 200–300 odmiennych języków migowych i ciągle powstają nowe. Obszary używania konkretnych języków migowych nie zawsze pokrywają się z granicami państw czy zasięgiem języków mówionych. Społeczność osób głuchych na całym świecie liczy według szacunków około 70 milionów.

HISTORIA

Już w starożytności Platon wspomniał o możliwości wykorzystywania gestów do porozumiewania się z głuchymi. Najstarsze zachowane informacje o posługiwaniu się alfabetem palcowym pochodzą z XII wieku gdy ślubujący milczenie cystersi opracowali do porozumiewania się system daktylograficzny.

Dopiero w XVI wieku rozpoczął się rozwój ujednoliconych form komunikacji z głuchymi. Wiązało się to z przypadłością zamożnego hiszpańskiego rodu de Velasco, w którym zaczęły rodzić się niesłyszące dzieci. Ponieważ przejęcie rodowego majątku było możliwe tylko po wyrażeniu woli, konieczna była odpowiednia edukacja dla osób pozbawionych słuchu. W roku 1562 mieszkający w Neapolu Giovanni Battista della Porta opisał alfabet palcowy w książce „De furtivis literarum notis”. Jako pierwszy alfabet migowy języka łacińskiego opisał i zilustrował Fray Melchior de Yerba („Refugium informorum” 1593). Pierwszym posługującym się alfabetem palcowym w nauczaniu głuchych dzieci był hiszpański benedyktyn Pedro Ponce de Leon, który wykształcił 12 dzieci. Mimo nalegań papieża i cesarza nie zostawił on podręcznika, który pozwoliłby przekazać następcom jego metody pracy. Pionierem edukacji osób niesłyszących był hiszpański duchowny Juan Pablo Bonet, który w roku 1620 w Madrycie opublikował książkę o edukacji głuchych «Abecedario demonstrativo»

Zauważalny rozwój komunikacji z głuchymi nastąpił wraz z początkiem powstawania szkół dla niesłyszących w XVIII–XIX w. Pierwszą szkołą dla głuchych uczniów był paryski Institut national de jeunes sourds de Paris, który powstał z inicjatywy Charles’a-Michela de L’Épée w latach 60. XVIII w. Dzięki powstającym szkołom zaczęto wówczas tworzyć grupy osób o upośledzonym słuchu, co doprowadziło do opracowania dedykowanego głuchym, określonego i ujednoliconego systemu komunikacji, który miał trwały charakter, był wśród głuchych przekazywany z pokolenia na pokolenie i przez nich rozwijany. W Polsce pierwszą szkołą dla głuchych był powstały w roku 1817 Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Ta data wyznacza początek kształtowania się polskiego języka migowego.

Przez ponad 100 lat, od połowy XIX do lat 80. XX wieku, w edukacji głuchych dominowała doktryna oralistyczna. Według niej głusi mieli uczyć się czytać z ust. Niesłyszącym zakazywano migania, a w szkołach zdarzały się przypadki wiązania rąk, by tej praktyce przeszkodzić. Stąd wielu głuchych uważa, że język migowy był marginalizowany przez osoby słyszące chcące narzucić swoje poglądy na komunikację głuchych. W latach 60. XX wieku lingwista William Stokoe (który w latach 50. zainteresował się amerykańskim językiem migowym [ASL]) rozpoczął badania nad ASL. Dopiero w 1981 roku Szwecja jako pierwszy kraj na świecie nadała szwedzkiemu językowi migowemu status pierwszego języka głuchych, prawnie sankcjonując język migowy nie tylko jako środek komunikacji osób głuchych, lecz jako pełnoprawny język określonej grupy obywateli Szwecji.

STRUKTURA

Każdy język migowy opiera się na swoim własnym słownictwie oraz systemie gramatycznym. Na zasób pojęć migowych składają się znaki ideograficzne (zwane migami), które czasem są odpowiednikiem krótkich zwrotów w języku mówionym. Liczba znaków migowych w różnych rozwiniętych językach waha się od około 5 do 15 tysięcy. Uzupełnieniem systemu znaków są tzw. znaki daktylograficzne: alfabet palcowy, znaki przyporządkowane znakom interpunkcyjnym, liczebnikom głównym i porządkowym czy ułamkom. Strukturalnie (przynajmniej na najbardziej abstrakcyjnym poziomie) języki migowe nie różnią się zasadniczo od języków fonicznych.

Podwójne rozczłonkowanie w językach migowych wygląda nieco inaczej niż w fonicznych – kwestią sporną jest istnienie w językach migowych fonemów lub morfemów. Według niektórych autorów w językach migowych następuje swoista fuzja tych dwu poziomów. Ponieważ gramatyka języków migowych nie zawiera ani akcentu, ani odmiany przez osoby i przypadki, opiera się ona w głównej mierze na kolejności wyrazów w zdaniu (podobnie jest zresztą w wielu językach ustnych).

Cechą języków migowych jest przestrzenna organizacja wypowiedzi. Na komunikat w języku migowym składają się znaki manualne, mimiczne oraz ruchy wykonywane głową czy tułowiem. Komunikację w językach migowych charakteryzuje synchroniczność przekazu – funkcjonalna rozłączność artykulatorów umożliwia zamiganie więcej niż jednego elementu równocześnie, na przykład dwa różne znaki lewą i prawą ręką oraz wyraz twarzy. Z tego względu nie da się tłumaczyć języka migowego na foniczny słowo po słowie. Na ogół takie połączenia są zgramatykalizowane – dopuszczalne są tylko pewne z góry określone zestawienia, które komunikują regularnie te same treści (np. określona mimika, towarzysząca manualnemu nadawaniu czasowników, oznacza zmianę trybu). Elementy mowy ciała stanowiące nieodłączną część języków miganych pomagają wyrażać myśli i stany emocjonalne jak również zastępują intonację.

Elementem o niejasnym statusie w językach migowych są tak zwane alfabety migowe (znaki daktylograficzne). W pewnym sensie są one elementem obcym, „cytowanym” (jak znaki pisma chińskiego w tekście polskim), nienależącym do danego języka migowego (nie przyłączają żadnych elementów gramatycznych, są zawsze w zdaniu „wyizolowane”). Z drugiej strony nie są to znaki pozbawione treści – odsyłają one do liter danego alfabetu.

Alfabet języka migowego naszkicowany przez ucznia IGN i wydany nakładem księcia Henryka Lubomirskiego (XIX w.).

CHARAKTERYSTYKA

Język migowy jest jak języki foniczne językiem naturalnym. Dlatego też podstawowym sposobem komunikacji dziecka słyszącego z jego niesłyszącymi rodzicami (CODA – ang. Child of Deaf Adult, pol. słyszące dzieci głuchych rodziców) będzie język migowy. Dzieci mające głuchych rodziców przyswoją sobie tę formę komunikacji niezależnie od tego, że same mają sprawny słuch. Niemowlęta szybciej opanowują ruchy manualne niż sprawne posługiwanie się aparatem mowy i niejednokrotnie wcześniej zaczynają migać całe słowa i zwroty niż dzieci słyszące zaczną porozumiewać się mową.

Wbrew powszechnym poglądom za pomocą języka migowego da się wypowiedzieć złożone pojęcia w każdym temacie znanym osobom słyszącym. Od tematów przyziemnych i mało konkretnych, aż po zagadnienia wysoko specjalistyczne lub o wysokim stopniu abstrakcji.

Zapis

Na przestrzeni czasu powstało kilka systemów pisma dla języków migowych:

• Sign Writing – najbardziej rozpowszechniony obecnie system, umożliwiający zapis dowolnego języka migowego. Został utworzony w 1974 roku przez Valerie Sutton. Jest jedynym system zakodowanym (częściowo) w Unikodzie. Ma naturę przestrzenną.
• Notacja Stokoe’a – utworzona przez Williama Stokoe’a w celu zapisu ASL, jednak posiada wiele wariantów umożliwiających zapisanie także innych języków migowych. Używana głównie w publikacjach naukowych na temat języków migowych.
• System Bébiana – pierwszy system zapisu języków migowych. Powstał we Francji w roku 1825.
• HamNoSys (Hamburg Notation System for Sing Languaes) – powstały w 1984 roku system zapisu utworzony przez badaczy w Hamburgu używany głównie w publikacjach naukowych (pozwala na większą dokładność zapisu niż SignWriting).
• ASL-phabet – prosty system zapisu utworzony dla dzieci uczących się ASL.

Powstało także kilka systemów przypisujących poszczególne aspekty ruchów ręki do liter alfabetu łacińskiego, np. SLIPA lub ASLSJ.

Zasięg

Wbrew popularnym poglądom nie istnieje jeden ogólnoświatowy język migowy. Funkcję międzynarodowego języka migowego pełni sztuczny język gestuno. Jest on wykorzystywany w niewielkiej skali podczas oficjalnych kontaktów międzynarodowych osób niesłyszących – na kongresach, seminariach czy podczas zawodów sportowych osób o upośledzonym słuchu. Liczbę języków migowych trudno określić, ponieważ wciąż powstają nowe, a dodatkowo w niektórych krajach każda szkoła dla głuchych posługuje się odmiennym językiem (np. w Tanzanii każda z siedmiu szkół języka migowego posługuje się odmiennym językiem migowym, które to języki na siebie wzajemnie oddziałują jedynie w niewielkim stopniu). Podobnie w Polsce istnieją lokalne odmiany polskiego języka migowego różniące się nieco znakami i sposobami ich używania – tak jak w języku polskim istnieją gwary i dialekty lokalne.

Polski język migowy na Przystanku Woodstock w 2017 r.

Szacunkowo na całym świecie głusi używają około 200–300 odmiennych, w pełni wykształconych języków migowych. Jednak obszary na których są stosowane nie zawsze pokrywają się z granicami państw i języków mówionych. Przykładowo brytyjski język migowy (BSL) jest zupełnie różny od amerykańskiego języka migowego (ASL), który jest z kolei używany w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie oraz Meksyku. Istnieją również odmienne od brytyjskiego i amerykańskiego języki migowe używane w Australii (australijski) i Nowej Zelandii (nowozelandzki). Podobnie hiszpański język migowy różni się od meksykańskiego, a głuchy z Boliwii prędzej porozumie się z głuchym ze Stanów Zjednoczonych niż z głuchym pochodzącym z innych krajów hiszpańskojęzycznych Ameryki Południowej. Natomiast niektóre języki migowe, choć praktycznie stanowią jeden język, mogą funkcjonować pod więcej niż jedną nazwą (serbski i chorwacki czy indyjski i pakistański).

Również w niemieckojęzycznej Europie istnieją różne języki migowe: niemiecki, austriacki, czy szwajcarski. Jednakże w samej Szwajcarii współistnieje kilka odrębnych dialektów języka migowego.

Języki migowe, podobnie jak mówione tworzą „rodziny języków” wzajemnie się przenikających. W ramach tych rodzin poszczególne języki migowe wykazują wzajemne podobieństwa, co ułatwia komunikowanie się użytkowników różnych języków tej samej rodziny. Przykładem jest niemiecki język migowy zbliżony do języka austriackiego.

ZASTOSOWANIE

Własny system gestów już w XII wieku utworzyli zakonnicy, których obowiązuje klauzula milczenia (np. trapiści). System ten przejął funkcję mowy. Zdaniem badaczy system liczy ponad 1300 gestów, z których około 500 jest używanych często. Mnisi potrafią posługiwać się tym systemem równie łatwo, jak słyszący mową.

Odrębną grupę stanowią języki migowe stworzone na użytek określonych grup zawodowych. Wojskowy język migowy służy do porozumiewania się w całkowitej ciszy na szczeblu taktycznym pomiędzy poszczególnymi żołnierzami pozostającymi ze sobą w kontakcie wzrokowym. Osoby przebywające w bardzo hałaśliwym otoczeniu uniemożliwiającym lub utrudniającym komunikację fonetyczną, na przykład robotnicy budowlani, także korzystają z własnego języka migowego.

Na początku XX wieku z Wielkiej Brytanii wraz z ideą skautingu pojawił się w Polsce angielski dwuręczny alfabet migowy utworzony w XVII wieku. Był on wykorzystywany do 1949 roku przez harcerzy w grach terenowych. Pod koniec lat 40. i na początku lat 50. alfabet ten był stosowany także w Zakładach Karnych za sprawą harcerzy aresztowanych ze względów politycznych. Wówczas alfabet dwuręczny został przejęty przez część więźniów posługujących się grypserą, wśród których otrzymał on nazwę „różańca” i w dalszym ciągu jest używany. W latach 1964–1965 podjęto próbę by w harcerstwie używać polskiego alfabetu palcowego jednak ta inicjatywa się nie przyjęła.

Wyjątkowy język wykorzystujący głównie ręce powstał wśród plemion australijskich aborygenów. Ułatwiał on porozumiewanie się za pomocą gestów dobrze widocznych na otwartej przestrzeni. Rozwojowi tej formy porozumiewania się sprzyjały względy dużej różnorodności językowej (około 300 języków) oraz częstego przemieszania się plemion co powodowało ciągłe zmiany językowych sąsiadów. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na rozwój języka migów jest panujący wśród niektórych plemion aborygeńskich zwyczaj zmuszający kobiety do milczenia przez długi czas po stracie męża bądź innych bliskich mężczyzn. Kobiety te nabywają wówczas takiej wprawy w gestykulowaniu, że często nie chcą z niego zrezygnować nawet wtedy, gdy nic ich już nie zmusza do milczenia.

Najlepiej poznanym i opisanym przypadkiem powszechnego posługiwania się językiem migowym przez osoby o nieupośledzonym słuchu są Indianie zamieszkujący Wielkie Równiny Ameryki Północnej. Kilkadziesiąt plemion indiańskich wypracowało i używało specjalnego języka migowego służącego do porozumiewania się oraz przy okazji polowań mimo różnic językowych pomiędzy nimi. W roku 1885 język ten został opisany w wydanej pośmiertnie książce The Indian Sign Language napisanej przez kapitana amerykańskiej armii Williama P. Clarka (1845–1884).

BRUCE LEE

 

Bruce Lee (李小龍 pinyin Lǐ Xiăolóng; urodz. Lee Jun-fan (李振藩 pinyin Lǐ Zhènfān); ur. 27 listopada 1940 w San Francisco, zm. 20 lipca 1973 w Hongkongu) – amerykański aktor, reżyser, mistrz i instruktor sztuk walk, filozof pochodzenia chińskiego.

Był założycielem Jeet Kune Do, hybrydowej filozofii sztuk walki czerpiącej z różnych dyscyplin walki, której często przypisuje się utorowanie drogi dla współczesnych mieszanych sztuk walki (MMA). Lee jest uważany przez komentatorów, krytyków, media i innych twórców sztuk walki za najbardziej wpływowego mistrza sztuk walki wszech czasów i ikonę popkultury XX wieku, która wypełniła lukę między Wschodem a Zachodem. Przypisuje mu się pomoc w zmianie sposobu przedstawiania Azjatów w amerykańskich filmach.

Życiorys

Urodził się w San Francisco jako syn Grace Ho (何愛瑜; 1907–1996), śpiewaczki, i Lee Hoi-chuena, aktora opery kantońskiej. Angielskie imię Bruce wymyśliła dlań niańka, a pseudonim „Mały smok”, pod którym jest znany w Azji, nadała mu siostra. Miał dwie siostry – Anges i Phoebe oraz dwóch braci – starszego Petera (1939–2008) i młodszego Roberta (ur. 1948). Jego matka pochodziła z Eurazji, a jego ojciec był Chińczykiem Han. Kiedy Lee miał trzy miesiące, wraz z rodzicami przeprowadził się do Koulun w Hongkongu.

Początki kariery

Miał około trzech miesięcy, gdy po raz pierwszy pojawił się na ekranie trzymany na rękach przez ojca w dramacie Kobieta ze złotej bramy (Golden Gate Girl, 1941). W wieku pięciu lat wziął udział w dramacie Narodziny ludzkości (The Birth of Mankind, 1946), a jako 8-latek wystąpił w dramacie Fu gui fu yun (1948).

W 1952 rozpoczął naukę w La Salle College, katolickiej szkole im. Jana Chrzciciela de la Salle w Hongkongu, gdzie zajęcia prowadzili chińscy nauczyciele. W wieku 13 lat został pobity przez uliczny gang[10] i od tego czasu zaczął trenować kung-fu pod kierunkiem sifu Yipa Mana (1957-1958) i Wong Shun-Leung (1957-1958). Z powodu bójek, w roku szkolnym 1955/1956 został usunięty ze szkoły i naukę kontynuował w szkole jezuickiej dla chłopców im. Franciszka Ksawerego – St. Francis Xavier’s College. Rozpoczął też treningi bokserskie i zdobywał medale na turniejach sportowych. W 1958 został mistrzem Hongkongu w cha-cha.

Mając 18 lat wstąpił do gangu ulicznego o nazwie „8 Tygrysów Junction Street” i często popadał w konflikty z policją, więc rodzice zasugerowali mu wyemigrowanie do Stanów Zjednoczonych.

Powrót do Stanów Zjednoczonych

Po przeprowadzce zamieszkał w chińskiej dzielnicy San Francisco, gdzie pracował w restauracji należącej do jego krewnego, a także jako nauczyciel tańca. Następnie wyjechał do Seattle, gdzie w grudniu 1960 ukończył James A. Garfield High School i uczęszczał do Edison Technical School. Później studiował filozofię na University of Washington.

W 1963 opublikował swoją pierwszą książkę, przedstawiającą chińskie kung-fu. W 1964 przeniósł się wraz ze swoją szkołą do Oakland, gdzie prowadził kursy kung-fu pod nazwą Jun Fan Gung-Fu Institute. Wkrótce opracował własny styl Jeet Kune Do. Współpracował z wieloma znanymi w USA mistrzami sztuk walk, jak np. Edem Parkerem, ekspertem kenpō karate, oraz Jhoonem Rhee – mistrzem taekwondo. Lee ponownie otworzył w chińskiej dzielnicy Los Angeles swoją szkołę kung-fu.

Kariera ekranowa

W 1964 na Międzynarodowych Mistrzostwach Karate w Long Beach poznał stylistę Jaya Sebringa, który przedstawił go swojemu przyjacielowi, producentowi telewizyjnemu Williamowi „Billowi” Dozierowi. W 1965 wygrał casting na rolę Kato, skośnookiego pomocnika superbohatera w serialu ABC Zielony Szerszeń (The Green Hornet, 1966–1967), gdzie jego ekranowym partnerem był Van Williams. Telewidzów zachwyciło jego kung-fu i dostawał więcej listów niż odtwórca tytułowej roli. Serial trwał zaledwie jeden sezon i po wyemitowanych 30 odcinków nie był kontynuowany, a Lee jako Kato gościł w trzech odcinkach serialu ABC Batman (1966-1967). Pod koniec lat 60. serial Zielony szerszeń został zakupiony przez telewizję z Hongkongu. Wyświetlany pod nazwą The Cato Show odniósł duży sukces, a Bruce Lee stał się gwiazdą. W dramacie kryminalnym Marlowe (1969) zagrał epizodyczną rolę Winslowa Wonga, demolującego biuro detektywa Philipa Marlowe’a (James Garner). Następnie wystąpił kilka razy jako instruktor sztuk walk w serialu telewizyjnym ABC Longstreet (1971).

Lee trenował też gwiazdy filmu i sportu takie jak między innymi Lee Marvin, Kareem Abdul-Jabbar, Roman Polański, Steve McQueen, James Garner i James Coburn.

Na początku lat 70. XX wieku, rozczarowany brakiem propozycji filmowych powrócił do Hongkongu, gdzie Raymond Chow, producent filmowy z wytwórni Golden Harvest, zaangażował go do głównych ról w swoich filmach. Wielki szef (Tang shan da xiong, 1971) ze względu na niewielki budżet realizowano go w Tajlandii w bardzo złych warunkach. W momencie premiery film stał się od razu wielkim hitem. Za rolę ucznia szkoły kung-fu w kolonialnym Szanghaju, który broni chińskiego honoru przed japońskimi karatekami, we Wściekłych pięściach (1971) został uhonorowany nagrodą specjalną jury na festiwalu na Tajwanie. W słynnej scenie rozbił kopniakiem tabliczkę przed wejściem do miejskiego parku, na której napisano „Chińczykom i psom wstęp wzbroniony”. Następnie Bruce Lee założył własną wytwórnię filmową Concorde Film Production, a jej pierwszym wyprodukowanym filmem była Droga smoka (1972), gdzie toczył pojedynek z białym bandytą (Chuck Norris) w rzymskim Koloseum – była to rozprawa z kolonialnym stereotypem dzikiego Azjaty. W filmie gościnnie wystąpił też Ing-Sik Whang – ekspert hapkido i legenda karate – Robert Wall. Sukcesem Lee zainteresowała się duża wytwórnia z Hollywood – Warner Bros.

Najsłynniejszy film Bruce’a Lee Wejście smoka wszedł na ekrany już po jego nagłej śmierci 20 lipca 1973. Lee stał się symbolem zwycięstwa słabych i wykluczonych nad możnymi tego świata. Był kasowym aktorem i chińskim wcieleniem amerykańskiego snu o sukcesie. Trafił na okładki wielu czasopism młodzieżowych, w tym niemieckiego dwutygodnika „Bravo” (1975). W 2004 Wejście smoka zostało wpisane na listę filmów tworzących dziedzictwo kulturalne Stanów Zjednoczonych i przechowywanych w Bibliotece Kongresu.

                                                         

                            Życie prywatne

We wrześniu 1961 poznał na uniwersytecie Lindę Emery, z którą się ożenił 17 sierpnia 1964. Mieli syna Brandona (ur. 1 lutego 1965, zm. 31 marca 1993) i córkę Shannon Emery (ur. 19 kwietnia 1969). Jego syn, Brandon Lee, grający podobnie jak ojciec w filmach akcji, zginął w 1993 podczas kręcenia zdjęć do filmu Kruk (The Crow, 1994)

Śmierć

Według biografii autorstwa Matthew Polly „Bruce Lee – Życie”, poważne problemy ze zdrowiem Bruce’a miały miejsce w końcowych etapach kręcenia filmu „Wejście Smoka” (Enter the Dragon). W samym trakcie produkcji w przeciągu dwóch miesięcy schudł 10 kg. Bruce Lee od dziecka miał problemy z intensywną potliwością.  

10 maja 1973 roku, miał umówione podłożenie dialogu do filmu w studio Golden Harvest. Na zewnątrz temperatura przekraczała 26 stopni, a wilgotność powietrza aż 93%. W celu wyeliminowania ewentualnych zakłóceń na ścieżce dźwiękowej w studiu wyłączono klimatyzację. Po 30 minutach zaczęło mu być duszno i dostał ataku migreny. Podejrzewa się, że przyjął wtedy woreczek nepalskiego haszyszu. Po chwili upadł twarzą na podłogę, gdzie jeden z pracowników studia pomógł mu wstać. Po powrocie do studia nagraniowego atak wystąpił ponownie – dostał napadu padaczki, pocił się, miał trudności z oddychaniem i zwymiotował lunch. Został zabrany do szpitala i przebadany przez czterech lekarzy. Dr Peter Wu, neurochirurg, zdiagnozował obrzęk mózgu (przy cięższych przypadkach ataku udaru cieplnego może on nastąpić) i podał mu lek Mannitol.

Bruce Lee dostał drugiego ataku 20 lipca 1973, kiedy temperatura wynosiła 32 stopnie, a wilgotność 84%. Był to jeden z najcieplejszych dni w tamtym miesiącu. Po pobycie i graniu w Golden Harvest pojechał odwiedzić Betty Ting Pei w jej mieszkaniu, by wieczorem wrócić jeszcze do studia. Wspomniał wcześniej Raymondowi Chow, że źle się czuje, był odwodniony, a następnie w posiadłości Betty zrobiło mu się słabo i dostał ataku migreny. Po 19:30 przyjął tabletkę aspiryny, a następnie zasnął. Po godzinie 21:30 próbowano go wybudzić, lecz już wtedy nie reagował. Po godzinie 22:00 przyjechała karetka z dwoma sanitariuszami i próbowano reanimować już martwe ciało gwiazdy. Został przetransportowany do szpitala Queen Elizabeth Hospital, gdzie aparat EKG rejestrował dalej brak impulsów pracy serca.  

 

 

  

 

POŻEGNANIE Z EURO - CZYLI JAK POLACY ODPADLI Z TURNIEJU

 

No cóż... Po nadziejach rozbudzonych po remisie z Hiszpanią wczoraj Szwedzi pokazali nam nasze miejsce w szeregu. I pomimo, że przed meczem mieliśmy wielkie aspiracje to, by awansować i grać dalej z zespołem Trzech Koron musieliśmy wygrać.

Niestety Szwedzi zdobyli bramki 3 a my 2 i cóż możemy zaśpiewać za Elektrycznymi Gitarami: "To już jest Koniec..." 

PO KOWBOJSKICH PRZYGODACH

 

18.06.2021 wszyscy uczestnicy WTZ wraz z instruktorami wybrali się do Western City, które znajduje się w Ścięgnach k. Karpacza. Podczas wycieczki wszyscy posiadali bardzo pomysłowe i klimatyczne stroje oddające klimat miasta.

W trakcie 5 godzinnej wizyty w miasteczku kowbojów czekało na nas wiele atrakcji:

- Strzał z łuku

- Rzut podkową

- Rzut Nożem i Oszczepem

- Jazda Konna

- Pokazy Strzelania z Bicza

- Pokazy Zręcznościowe

- Indiańskie Tańce

- Przedstawienie pt: "Napad na Bank" przygotowane przez ekipę miasteczka.

Uczestnicy podarowali ekipie miasteczka obraz olejny pt: "Koń o Zachodzie Słońca"

Zabawy i emocji było co nie miara, czekał też na nas smakowity grill, który dodał wszystkim energii. 

Bardzo mi się tam podobało i polecam każdemu odwiedziny Western City.

SMERFY

 

Smerfy (fr. Les Schtroumpfs, ang. The Smurfs) – bajkowa rasa małych, niebieskich stworzeń, wykreowanych przez belgijskiego rysownika komiksowego Pierre’a Culliforda, tworzącego pod pseudonimem Peyo. Smerfy są bohaterami serii komiksowej, filmów i serialu animowanego. Od śmierci Peyo w 1992 r. serię komiksową tworzą różni scenarzyści i rysownicy we współpracy z synem artysty, Thierrym Cullifordem.

W Polsce Smerfy znane są głównie dzięki telewizyjnemu serialowi, który zagościł na antenie 1. Programu TVP 15 listopada 1987 roku. W maju 2005 Telewizja Polska wznowiła nadawanie serialu w TVP1 (w poniedziałki i we wtorki o godz. 19:00) od serii 5. (bez pierwszych jej odcinków). Po zakończeniu emisji (w której brakowało jednak wielu odcinków z serii 6., 7. i 9. oraz całej serii 8.), w kwietniu 2006 została ona w znacznej części powtórzona. Smerfy można było oglądać w poniedziałki i piątki o godzinie 19:00. Od września 2006 kreskówkę można było obejrzeć w każdy piątek o godzinie 19:00. Od 3 listopada 2006 rozpoczęto emisję pierwszej serii, w większości z nowym dubbingiem. Mimo to wyemitowano trzy odcinki z tym znanym sprzed wielu lat. Potem pokazano drugą serię z nowym dubbingiem oraz serię 3. z nowym. Następnie wyemitowano 4 serię (niektóre odcinki z nowym, inne ze starym). Od 27 marca 2009 Telewizja Polska wznowiła nadawanie serialu w TVP1 od pierwszego odcinka, w piątki o 19:00, jednak po kilku miesiącach serial zakończył swoją emisję. Od 9 października 2010 roku serial powrócił do TVP1 w sobotniej Wieczorynce o 19:00 i był emitowany do 11 czerwca 2011 roku. Od 7 sierpnia 2011 roku po dwumiesięcznej przerwie nadawany był w każdą niedzielę o 13:15 i był emitowany do 28 sierpnia 2011 roku. Po czterech miesiącach przerwy nadawany był od 25 grudnia 2011 roku i był emitowany do 15 stycznia 2012 roku. Od 6 kwietnia 2012 roku serial powrócił do TVP1 i był nadawany do 3 maja 2012 roku. Od 6 lipca 2013 roku serial powrócił do TVP1 w sobotniej wieczorynce o 19:00 ponownie od pierwszego odcinka.

22 kwietnia 2013 roku serial pojawił się na kanale teleTOON+.

Wersja polska kolejnych serii była produkowana w następującej kolejności: pod koniec lat 80. wykonano polską wersję serii 1.– 3., 5., a także (częściowo) 6., 7. i 8. W latach 90. zdubbingowano serie 4., 9. i dokończono dubbing serii 7. W roku 2006 wykonano nową polską wersję większości odcinków serii 1.-4., które można obecnie oglądać. Przyczyną wykonania nowej wersji jest najprawdopodobniej zniszczenie lub zaginięcie poprzedniej wersji. Mimo to poszczególne odcinki z serii 1. i 4., które zachowały się w starej wersji, nie są na nowo dubbingowane. W 2010 roku wykonano dubbing do niektórych odcinków 7. serii, które nie były nigdy emitowane.

WILFREDO LEON VENERO

 

                    Wilfredo León Venero (ur. 31 lipca 1993 w Santiago de Cuba) – polski siatkarz do 2012 reprezentujący Kubę a od 2019 Polskę, grający na pozycji przyjmującego. Były reprezentant Kuby w latach 2007–2012, wicemistrz świata 2010. Od 24 lipca 2019 reprezentant Polski.    

Kariera

Syn Wilfredo Leóna Hechavarría i Aliny Venero Boza, byłej siatkarki. W reprezentacji Kuby zadebiutował w wieku 14 lat w turnieju eliminacyjnym do Igrzysk olimpijskich w Pekinie. Już w wieku 17 lat został wybrany na kapitana reprezentacji Kuby. W 2010 brał udział w letnich igrzyskach młodzieży w Singapurze, gdzie z reprezentacją narodową Kuby zdobył złoto. W roku 2012 zrezygnował z gry w reprezentacji Kuby po przegranych kwalifikacjach do Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Zdecydował się na grę w klubie poza Kubą, a to oznaczało skreślenie go z listy reprezentantów kraju, gdyż taką zasadę stosują kubańskie federacje sportowe.

Do Polski trafił za sprawą narzeczonej, Małgorzaty Gronkowskiej, którą poznał przez internet, gdy przeprowadzała z nim wywiad. Od 2013 zatrudniony w agencji sportowej Andrzeja Grzyba w Rzeszowie przebywał w Polsce na karcie stałego pobytu. W czerwcu 2015 para pobrała się (mają córkę), a 14 lipca 2015 Wilfredo León otrzymał polskie obywatelstwo. Grał wtedy w rosyjskim klubie, ale zakładał, że chce grać tylko w reprezentacji Polski i że w Polsce chce zamieszkać na stałe wraz z rodziną.

Od 2014 i przez kolejne cztery lata był zawodnikiem Zenitu Kazań. W maju 2015 był zawodnikiem katarskiego klubu Ar-Rajjan, występując w turnieju o Puchar Emira Kataru. W maju 2016 zdobył Puchar Kataru, wraz z drużyną Ar-Rajjan. Od sezonu 2018/2019 występuje we włoskiej Serie A, w drużynie Sir Sicoma Colussi Perugia.

Od 24 lipca 2019 Wilfredo León występuje w siatkarskiej reprezentacji Polski. Zgodę w tej sprawie wydała Kubańska Federacja Piłki Siatkowej. Międzynarodowa Federacja Piłki Siatkowej (FIVB) 24 lipca 2017 otrzymała zgodę Kubańczyków na zmianę macierzystej federacji siatkarza z kubańskiej na polską. 1 września potwierdzenie tej decyzji dostarczono do siedziby Polskiego Związku Piłki Siatkowej. 27 lipca 2019 Wilfredo León zadebiutował w reprezentacji Polski w towarzyskim meczu z reprezentacją Holandii i reprezentacja Polski wygrała 3:0.

Nagrody indywidualne

• 2009: MVP oraz najlepszy atakujący Mistrzostwa Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów
• 2009: Najlepszy serwujący Ligi Światowej
• 2009: Najlepszy atakujący Mistrzostwa Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów
• 2011: MVP Igrzysk Panamerykańskich
• 2011: Najlepszy atakujący i punktujący Mistrzostwa Ameryki Północnej, Środkowej i Karaibów
• 2011: wybrany został do FIVB Heroes
• 2015: MVP oraz najlepszy przyjmujący Ligi Mistrzów
• 2015: Najlepszy przyjmujący Klubowych Mistrzostw Świata
• 2016: MVP oraz najlepszy przyjmujący Ligi Mistrzów
• 2016: Najlepszy przyjmujący Klubowych Mistrzostw Świata
• 2017: Najlepszy przyjmujący Ligi Mistrzów
• 2017: Najlepszy przyjmujący Klubowych Mistrzostw Świata
• 2018: Najlepszy przyjmujący Ligi Mistrzów
• 2019: MVP Pucharu Włoch
• 2019: Najlepszy przyjmujący Mistrzostw Europy
• 2019: Najlepszy przyjmujący Pucharu Świata
• 2019: MVP Superpucharu Włoch
• 2020: MVP Superpucharu Włoch

Uważam, że Wilfredo jest jednym z lepszych (jeśli nie najlepszym) siatkarzem naszej reprezentacji. Kibice oraz trener Vital Haynen będą mieli dużo radości z jego powodu.

WESTERN CITY - POWSTANIE MIASTECZKA

 

                                                                                 

   Western City – Miasto Prawdziwych Kowbojów w Ściegnach koło Karpacza to jedno z najbardziej atrakcyjnych turystycznie miejsc w regionie jeleniogórskim. Jego atrakcyjność polega nie tylko na specyfice tego miejsca, na oryginalności tej formy rozrywki, lecz przede wszystkim na niepowtarzalności gwarantowanych gościom przeżyć. 

Każdy może tutaj przenieść się w czasie do świata szeryfów, rewolwerowców i poszukiwaczy złota. Przekraczając bramę Western City odkrywamy Dziki Zachód.

Western City powstało w 1998 r., 4 lipca, w rocznicę Amerykańskiej Deklaracji Niepodległości, właściciel i Szeryf miasta – Jerzy Pokój strzałem w powietrze oficjalnie otworzył Western City dla świata. Miasteczko ma powierzchnię ok. 65 hektarów, większą część z tego stanowią rozlegle pastwiska dla bydła i koni. 

Imponująca stadnina Western City liczy sobie w tej chwili ok. 40 koni, z czego większość jest rasy American Quarter Horse, która to rasa swoje korzenie ma oczywiście na Dzikim Zachodzie. Konie te są jedną z najbardziej uniwersalnych ras na świecie, są niezwykle inteligentne, zwinne, szybkie i chętne do współpracy. Podstawową ich zaletą jest również tak zwany cow sense („krowi zmysł”), dzięki któremu doskonale sprawdzają się w pracy z bydłem, co było niezwykle przydatne na rozległych ranczach Dzikiego Zachodu, a dziś w Western City jest wykorzystywane podczas treningów jazdy konnej w stylu western, przede wszystkim szkoleń do Cuttingu.

Western City to osadzony w westernowym klimacie park rozrywki, kowbojskie miasteczko, którego drewniane budynki są ściśle wzorowane na zabudowaniach z Dzikiego Zachodu. W centrum miasta znajduje się Saloon, w którym oczywiście możemy się napić „wody ognistej”, jak również zjeść kowbojski posiłek przyrządzony przez saloonowe dziewczęta. Znajdziemy tu również biuro Szeryfa, który strzeże prawa i porządku, Western Press, Sklep Kolonialny, Pocztę. Stojący w pobliżu Saloonu Bank często pada ofiarą napadów żądnych złota rewolwerowców z bandy Morgana, którzy usiłują pokonać szeryfa i przechwycić wielką dostawę złota. Widowiskowe strzelaniny można zobaczyć codziennie o godzinie 15.10. Czas ten nie został wybrany przypadkowo – każdy wielbiciel westernów pamięta słynny „15.10 do Yumy”. Inne przedstawienie z życia kowbojów zobaczymy o godzinie 12.00. A cóż mogłoby się odbywać w samo południe, jeśli nie pojedynki rewolwerowców? Skórzane kapelusze, kurtki z frędzlami i rozetami symbolizującymi przyjaźń z Indianami, czapsy – specjalne skórzane ochraniacze na spodnie do jazdy konnej, różnobarwne chusty, przy pasach ozdobne kabury i kolty, zawsze pod ręką – tak wyglądają kowboje i kowbojki - obsługa miasteczka. Po ulicach przechadzają się również piękne panie w długich sukniach z gorsetami, wachlując się pięknie wyszywanymi wachlarzami, rozmawiając z gośćmi i opowiadając o historii Dzikiego Zachodu oraz licznych atrakcjach Western City.

Saloon stanowiący serce miasteczka oferuje także niezapomniane wrażenia dla grup, organizowane są tu imprezy integracyjne dla firm, imprezy okolicznościowe, bale w stylu country, a także wesela. Imprezy połączone są z dodatkowymi wrażeniami, jak na przykład sprawdzanie się w takich sprawnościach kowbojskich, jak dojenie krowy, rzut podkową, jazda na byku mechanicznym czy gra w ruletkę.

                                                        

Liga Narodów w Piłce Siatkowej Mężczyzn 2021

 

Liga Narodów w Piłce Siatkowej Mężczyzn 2021

Liga Narodów w Piłce Siatkowej Mężczyzn 2021 (ang. 2021 FIVB Volleyball Men's Nations League) – 3. edycja międzynarodowego turnieju siatkarskiego zorganizowanego przez Międzynarodową Federację Piłki Siatkowej (FIVB) dla 16 narodowych reprezentacji.

Faza grupowa oraz turniej finałowy (w dniach 26–27 czerwca) zostanie rozegrany w Rimini.

System rozgrywek

Faza grupowa - W fazie grupowej udział bierze tzw. "bańce" 16 reprezentacji narodowych podzielonych na dwie kategorie - stałych uczestników oraz drużyn pretendujących. Stali uczestnicy mają zapewniony udział w rozgrywkach w kolejnym roku niezależnie od osiągniętego wyniku, natomiast pretendenci będą zagrożeni spadkiem.

Rywalizacja w fazie grupowej toczyć się przez pięć tygodni w dwóch halach w Rimini. Reprezentacje rozegrają między sobą po jednym spotkaniu w ramach turniejów grupowych. Łącznie odbędzie się 5 turniejów. Po rozegraniu wszystkich 120 spotkań fazy grupowej cztery najwyżej notowanych zespołów z tabeli uzyska awans do turnieju finałowego.

W turnieju finałowym udział brać będzie 4 reprezentacje wyłonione w fazie grupowej. W półfinałach utworzone zostaną pary według zasady: zwycięzca fazy grupowej przeciwko drużynie z 4. miejsca i 2 drużyna z 3. Zwycięzcy półfinałów zagrają o zwycięstwo w całym turnieju, natomiast pokonani - o brązowy medal.

JEAN MICHAEL JARRE

Jean-Michel André Jarre (ur. 24 sierpnia 1948 w Lyonie) – francuski kompozytor, performer i producent muzyczny, pionier muzyki elektronicznej, ambientu i new age, znany również z organizowania koncertów-spektakli, wykorzystujący na wielką skalę efekty świetlne, pokazy laserowe i sztuczne ognie.

Z muzyką miał do czynienia od najmłodszych lat – jego ojciec i dziadek byli muzykami, on sam pobierał lekcje gry na fortepianie, obserwował ulicznych wykonawców czy muzyków jazzowych. Grał na gitarze w zespole, ale na jego styl muzyczny największy wpływ miał prawdopodobnie Pierre Schaeffer, prekursor muzyki konkretnej.

Jego pierwszym międzynarodowym sukcesem był album Oxygène z 1976, nagrany w domowym studiu. W 1978 ukazał się album Équinoxe, utrzymany w podobnym stylu, który ugruntował popularność Jarre’a. Koncert na Place de la Concorde w Paryżu z 1979, wysłuchany przez ponad milion osób, ustanowił rekord (odnotowany w księdze rekordów Guinnessa), który Jarre pobił później jeszcze trzykrotnie. Do 2004 artysta sprzedał około 80 mln swoich albumów.

 

Louis de Funès

  Louis Germain David de Funès de Galarza

 ur. 31 lipca 1914 w Courbevoie, zm. 27 stycznia 1983 w Nantes).

Francuski aktor filmowy, teatralny i scenarzysta.

Obok Bourvila i Fernandela zaliczany do grona najwybitniejszych komików w historii kinematografii francuskiej. Był jednym z bardziej cenionych artystów tamtejszego kina w drugiej połowie XX wieku; filmy z jego udziałem, od wczesnych lat 60. do 80., przyciągnęły do kin ponad 270 milionów widzów. Styl gry de Funèsa cechował się ekspresyjnością, szerokim zakresem mimiki twarzy, przesadną gestykulacją, grymasami, okrzykami, podskokami, zniecierpliwieniem, a także wyniosłością, samolubnością i specyficznym chodem. W 1980 aktor został nagrodzony honorowym Cezarem za całokształt twórczości.

W 1942 zdał egzamin wstępny do szkoły teatralnej René Simona. Dwa lata później otrzymał rolę w spektaklu L’Amant de paille. W 1946 zadebiutował na dużym ekranie, występując jako statysta w komedii Kuszenie Barbizona. Przez blisko dwadzieścia lat odgrywał w filmach role drugo- i trzecioplanowe. Swoją pierwszą ważną kreację, którą zwrócił uwagę krytyków, stworzył w komediodramacie Czarny rynek w Paryżu (1956). Sukcesem okazała się także sztuka teatralna Oscar (1959), w której zagrał rolę wiodącą. W latach 60. i 70., dzięki współpracy między innymi z reżyserem Jeanem Giraultem, wystąpił w wielu produkcjach, które przeszły do historii francuskiej komedii; wśród nich takie tytuły jak: Koko (1963), Żandarm z Saint-Tropez (1964; i kontynuacje z 1965, 1968, 1970, 1979, 1982), trylogia Fantomas (1964, 1965, 1967), Gamoń (1965), Sławna restauracja (1966), Wielka włóczęga (1966), Wielkie wakacje (1967), Mały pływak (1968), Hibernatus (1969), Mania wielkości (1971), Przygody rabina Jakuba (1973), Skrzydełko czy nóżka (1976), Panowie, dbajcie o żony (1978) i Kapuśniaczek (1981).

Produkcje z udziałem de Funèsa cieszyły się dużym uznaniem we Francji i w wielu krajach europejskich. Mniejszą rozpoznawalność miały w krajach anglosaskich, z wyjątkiem komedii Przygody rabina Jakuba, nominowanej do Złotego Globu w kategorii dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.

Życiorys

Młodość i rodzina

Louis Germain David de Funès de Galarza urodził się 31 lipca 1914 w Courbevoie w departamencie Hauts-de-Seine w zubożałej arystokratycznej hiszpańskiej rodzinie, jako trzecie dziecko Carlosa Luisa de Funèsa de Galarza (1871–1934) i Leonor Soto Reguera (1878–1957). Rodzice de Funèsa emigrowali do Francji z okolic Sewilli w 1904 po tym, gdy ojciec Leonor Soto Reguera (będący prawnikiem w Madrycie) sprzeciwił się zawarciu przez nich związku małżeńskiego. Osiedlili się w Courbevoie. Louis de Funès miał dwoje starszego rodzeństwa: siostrę Marię Teolindę Leonor Margaritę de Funès (1907–1993) i brata Charlesa (Carlos Teolindo Javier; 1908–1940), który zginął w bitwie o Francję w Rethel 20 maja 1940 podczas II wojny światowej.

Ojciec de Funèsa po przybyciu do Francji porzucił adwokaturę i zajął się handlem diamentami. Wyjechał do Wenezueli „w nadziei, że biznes będzie prosperował”. Po kilku latach powrócił do Hiszpanii jako bankrut, gdzie zmarł samotnie na gruźlicę w 1934. Matka Leonor Soto Reguera zajmowała się pracami domowymi i wychowaniem dzieci. Była choleryczką, która miewała zmienne nastroje, od śmiechu po złość, co w późniejszych latach było jedną z głównych inspiracji dla de Funèsa w jego pracy aktorskiej.

Plac im. Louisa de Funèsa w Courbevoie (październik 2016)

Ojciec de Funèsa po przybyciu do Francji porzucił adwokaturę i zajął się handlem diamentami. Wyjechał do Wenezueli „w nadziei, że biznes będzie prosperował”. Po kilku latach powrócił do Hiszpanii jako bankrut, gdzie zmarł samotnie na gruźlicę w 1934[6]. Matka Leonor Soto Reguera zajmowała się pracami domowymi i wychowaniem dzieci. Była choleryczką, która miewała zmienne nastroje, od śmiechu po złość, co w późniejszych latach było jedną z głównych inspiracji dla de Funèsa w jego pracy aktorskiej

Edukacja i praca

Od 1920 do 1926 mieszkał wraz z rodzicami i rodzeństwem w posiadłości o powierzchni 4000 m² przy 10 Gilbert Avenue w Villiers-sur-Marne (Dolina Marny). Przez trzy lata uczęszczał do szkoły podstawowej im. Jules’a Ferry’ego w Coulommiers. Zdaniem biografa Bertranda Dicale’a de Funès był „marzycielski i małomówny”. Często parodiował i naśladował nauczycieli, wykazywał się także niezdyscyplinowaniem i przejawiał talent sportowy (szczególnie biegi). Od piątego roku życia uczył się gry na pianinie wraz z matką. W późniejszych latach aktor określał ją mianem kobiecej wersji Raimu.

Louis de Funès w scenie z filmu Toto w Madrycie (1959)

Louis de Funès jako sierżant Ludovic Cruchot. Rola ta przyniosła mu ogólnokrajową rozpoznawalność.

Charakterystyczna mimika stała się znakiem rozpoznawczym w pracy artystycznej Louisa de Funèsa.

De Funès w Wielkim panie (1965)

Louis de Funès (1970)

Rekwizyty wykorzystane w filmie Przygody rabina Jakuba (1973)

Od lewej: Michel Galabru, Louis de Funès, Maurice Risch, Michel Modo i Guy Grosso na planie filmu Żandarm i kosmici (1978)

Grób Louisa de Funèsa i jego żony Jeanne Augustine Barthélemy (2015)

De Funès z synem Olivierem (park w Bassano Romano, marzec 1970)

Zamek Clermont, który de Funès zakupił w 1967, a od 1975 mieszkał w nim na stałe wraz z rodziną (sierpień 2006)

Honorowy Cezar Gérarda Oury’ego z 1993, ofiarowany przez reżysera wdowie po de Funèsie. Na zdjęciu aktor z Kirkiem Douglasem w 1980

Mural przedstawiający de Funèsa i znak zakazu parkowania, Saint-Tropez (2018)

IZABELA TROJANOWSKA

 

Życiorys

Urodziła się w Olsztynie. Jest córką Zofii z domu Barcz i Maksymiliana Schuetzów, którzy pobrali się w 1952. Ma dwóch braci: starszego o dwa lata Maksymiliana i młodszego o dwa lata Romana. Jej wujem był Henryk Strzelecki. Była wychowywana w duchu katolickim. Pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach – matka śpiewała i grała na gitarze, a ojciec grał na skrzypcach.

W dzieciństwie śpiewała piosenki Sławy Przybylskiej i Anny German. Uczęszczała na zajęcia rytmiki i tańca organizowane w Klubie Oficerskim w Olsztynie, ponadto śpiewała na szkolnych akademiach i recytowała wiersze, a w wieku 10 lat zaczęła śpiewać w chórze katedralnym. Będąc w szkole podstawowej, wystąpiła z piosenkami „Powrócisz tu” Ireny Santor i „Gdybyś kochał, hej” zespołu Breakout w międzykoszarowym festiwalu piosenki żołnierskiej w Olsztynie. Śpiewała w zespołach „Tęcza” i „Binamol”

KAZIMIERZ KLAUDIUSZ GÓRSKI

 Kazimierz Klaudiusz Górski (ur. 2 marca 1921 we Lwowie, zm. 23 maja 2006 w Warszawie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, trener i działacz piłkarski.

Jako piłkarz dysponował świetnym dryblingiem. Ze względu na drobną figurę i wdzięczne ruchy uzyskał przydomek „Sarenka”. Jego styl gry porównywano do stylu gry napastnika Ruchu Chorzów i reprezentacji Polski – Ernesta Wilimowskiego, którego Górski uważał za swój wzór do naśladowania w tamtych czasach.

W latach 1966 i 1970–1976 był selekcjonerem reprezentacji Polski, którą doprowadził do triumfu na igrzyskach olimpijskich 1972 w Monachium oraz finału igrzysk olimpijskich 1976 w Montrealu, a także zajęcia 3. miejsca na mistrzostwach świata 1974 w Niemczech Zachodnich. Następnie prowadził kluby w Grecji, m.in. Panathinaikos AO i Olympiakos SFP – z obydwoma wywalczył mistrzostwo kraju. Od 1986 zasiadał we władzach PZPN, w latach 1991–1995 był jego prezesem. Ze względu na duże osiągnięcia z reprezentacją Polski nazywany jest "trenerem tysiąclecia". W plebiscycie Piłki Nożnej został uznany najlepszym polskim trenerem XX wieku. Uhonorowany najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez UEFA – Rubinowym Orderem Zasługi (Order of Merit in Ruby).

Życiorys

Urodził się i wychował we lwowskiej dzielnicy Bogdanówka w rodzinie robotniczej na ulicy Gródeckiej 83. Jego ojciec, Maksymilian, pracował w warsztatach kolejowych, matka, Zofia, zajmowała się domem. Był najstarszym z siedmiorga rodzeństwa, miał dwóch braci: Jana (ur. 1928), Bolesława (ur. 1930) i cztery siostry: Jadwigę (ur. 1924), Helenę (ur. 1925), Annę (ur. 1926) i Łucję (ur. 1933). Przed wojną ukończył technikum mechaniczne. Po zajęciu Lwowa przez Armię Radziecką pracował jako mechanik w spółdzielni pracy. W czasie okupacji niemieckiej pracował w warsztatach kolejowych. Po ponownym zajęciu przez Rosjan zgłosił się na ochotnika do wojska polskiego, zaś rodzina wyjechała do Szczecina. W 1944 służył w 8 Zapasowym Pułku Piechoty stacjonującym w Majdanku, a następnie w 1 Zapasowym Pułku Piechoty, z którym dotarł do Warszawy. W 1946 zakończył służbę wojskową i podjął pracę w izbie skarbowej. Pracował tam przez kilka miesięcy. Od 1951 zatrudniony był na etacie w Legii Warszawa.

W styczniu 1948 wziął ślub cywilny z warszawianką Marią Stefańczak (ur. 5 października 1919, zm. 22 kwietnia 2005), a w 1962 roku para wzięła ślub kościelny[8]. Mieli dwójkę dzieci: syna Dariusza (ur. 1953, fotoreporter, związany m.in. z tygodnikiem „Piłka Nożna“) oraz córkę Urszulę (ur. 1956, trenerka łyżwiarstwa figurowego, zamieszkała w Grecji).

Kariera piłkarska

Karierę piłkarską rozpoczął w 1935 w RKS Lwów[4], w którym zadebiutował w seniorskich rozgrywkach w 1937 (w meczu z Junakiem Drohobycz) i występował do 1939. Następnie reprezentował barwy Spartaka Lwów (1939–1941), Dynama Lwów (1944). W 1945 został zawodnikiem Legii, w barwach której rywalizował w sezonie 1946/1947 w eliminacjach międzyokręgowych i krajowych o wejście do I ligi. W drugiej fazie eliminacji rozegrał osiem spotkań i zdobył dziewięć goli.

W 1946 w meczu z reprezentacją MO odniósł ciężką kontuzję, po której długo dochodził do zdrowia. 14 marca 1948 zadebiutował w ekstraklasie w wygranym 3:1 meczu u siebie z Polonią Bytom, a 11 kwietnia 1948 w wygranym 2:1 meczu u siebie z Wartą Poznań strzelił swoją pierwszą bramkę. Ostatni mecz ligowy rozegrał 9 sierpnia 1953 w zremisowanym 1:1 meczu wyjazdowym z Lechem Poznań, w którym w 65. minucie zmienił Andrzeja Cehelika. Łącznie rozegrał 81 meczów ligowych, w których strzelił 34 gole.

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Polski rozegrał jeden mecz, 26 czerwca 1948 w Kopenhadze. Polski zespół pod wodzą selekcjonera Zygmunta Alfusa rozegrał mecz towarzyski z reprezentacją Danii, który zakończył się porażką Biało-Czerwonych 0:8, a Górski w 34. minucie został zmieniony przez Józefa Kohuta.

Kazimierz Górski podpisujący piłkę mistrzostw świata podczas ceremonii odznaczenia w 2006.

Gwiazda Kazimierza Górskiego w alei Gwiazd Sportu we Władysławowie.

Pomnik Kazimierza Górskiego przy Stadionie Narodowym.

Kopia medalu i autograf K. Górskiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie.

Tablica pamiątkowa przy ul. Madalińskiego 49/51 Warszawie.

Grób Kazimierza Górskiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.